Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε ήδη συμπληρώσει έξι χρόνια στη θέση του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας. Φράσεις όπως το «Go back κύριε Σόιμπλε» που είχε πει δημόσια ο νεοεκλεγείς τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας λίγο φαίνεται να απασχολούσαν το Γερμανό πολιτικό, που είχε πρωτοεκλεγεί στην Μπούντεσταγκ το 1972 και είχε αποδείξει ότι έχει υπομονή, πείσμα και στοχοπροσήλωση.

Τη δεδομένη εκείνη χρονική στιγμή, ο κ. Σόιμπλε είχε έναν τριπλό στόχο σε ζητήματα που είχαν σχέση με την Ελλάδα, έχοντας πάντα βέβαια ως βασικό «plan B» την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη: Πρώτον, να προχωρήσει η κυβέρνηση σε συμφωνία με τους δανειστές με συγκεκριμένες και μακροχρόνιες δεσμεύσεις, όπως για παράδειγμα η δημιουργία ενός «Υπερταμείου» όπου θα συγκεντρωνόταν το σύνολο της κρατικής περιουσίας και στο οποίο θα ασκούσαν ισχυρό έλεγχο οι δανειστές. Ένα χρόνο αργότερα, ιδρύθηκε η Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε. Η «πλήρης κυριότητα, νομή και κατοχή του συνόλου του κεφαλαίου» του ΤΧΣ, του ΤΑΙΠΕΔ και της ΕΤΑΔ μεταβιβάστηκε στην Εταιρία για χρονικό διάστημα 99 ετών.

Ο δεύτερος στόχος ήταν να ανακόψει την ανοδική πορεία των Podemos και του Πάμπλο Ιγκλέσιας στην Ισπανία, την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στην ευρωζώνη και να περιορίσει κατά το δυνατόν την εμφάνιση αντίστοιχων κομματικών σχηματισμών σε άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το "αποτύπωμα" της διακυβέρνησης του «αδερφού» των Podemos κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ είχε ιδιαίτερη σημασία ως προς την κατεύθυνση αυτή. Κι έτσι έγινε: Από πρώτο κόμμα σε όλες σχεδόν τις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία στις αρχές του 2015, οι Podemos κατετάγησαν τρίτοι - και έμειναν εκτός κυβερνητικών συνασπισμών - και στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2015 και στις επόμενες, του Ιουνίου του 2016. Το ηχηρό φιάσκο του πρώτου εξαμήνου του 2015 της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται από πολλούς ότι συνέβαλε στο αποτέλεσμα αυτό.

Ο τρίτος στόχος ήταν να γίνει σαφές και ξεκάθαρο ότι η πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της λιτότητας, των αυστηρών μεταρρυθμίσεων στο κοινωνικό κράτος και στην αγορά εργασίας δεν εφαρμόζεται στην Ευρώπη μόνο από κεντροδεξιά κόμματα, όπως του Αντώνη Σαμαρά στην Ελλάδα ή του Έντα Κένι στην Ιρλανδία και του Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία. Η ψήφιση και υλοποίηση ενός μνημονίου από ένα κόμμα της λεγόμενης ριζοπαστικής αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, θα δικαίωνε την άποψη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος - ούτε τα ευρωομόλογα, ούτε η διαγραφή χρέους, ούτε καμία άλλη από τις λύσεις που είχαν προταθεί κατά καιρούς - για να βγουν από την κρίση τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης που είχαν μπει σε αυτή.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ο 77χρονος πλέον σήμερα κ. Σόιμπλε θα μπορούσε να είχε πετύχει οποιονδήποτε από τους τρεις αυτούς στόχους αν δεν είχε έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Η δημόσια αναγνώρισή του ως «statesman», με δήλωσή του στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Zeit (σ.σ. σε σχέση με τη στάση του στο Σκοπιανό) είναι παράλληλα και μια έμμεση αναγνώριση του θετικού ρόλου που έπαιξε τελικά -έστω και άθελά του- ο Αλέξης Τσίπρας στην πολιτική σταδιοδρομία και στην ευόδωση φιλόδοξων στόχων -του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.