Τσίπρας - Κόστα: Βίοι αντίθετοι
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) του Αντόνιο Κόστα αναδείχθηκε νικητής της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης στην Πορτογαλία, με ποσοστό 36,65% κι έχει ξεκινήσει τη διαδικασία αναζήτησης συμμάχων για το σχηματισμό κυβέρνησης. Οι πανηγυρισμοί και τα χειροκροτήματα, όμως, δεν ήχησαν μόνο στη Λισαβόνα, αλλά και στην Αθήνα, στην πλατεία Κουμουνδούρου. «Νίκη για την Αριστερά της προόδου, τα καλύτερα έρχονται», είναι το μήνυμα εν πολλοίς που εκπέμπουν βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η επικράτηση, ωστόσο, του Πορτογάλου σοσιαλδημοκράτη πολιτικού θα έπρεπε αντί για αιτία πανηγυρισμών να σταθεί αφορμή για βαθύ προβληματισμό στην αξιωματική αντιπολίτευση: Μήπως αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε επιλέξει το δρόμο του Αντόνιο Κόστα ήταν και πάλι σήμερα πρωθυπουργός και έβαζε κι εκείνος πλώρη για νέα τετραετία;
«Από την ανάληψη καθηκόντων του Αντόνιο Κόστα το φθινόπωρο του 2015 η Πορτογαλία διανύει μία περίοδο ισχυρής οικονομικής ανάκαμψης», γράφει στο ρεπορτάζ της η Deutche Well. «Πρόκειται για ένα επίτευγμα που μέχρι τότε φάνταζε ανέφικτο: Χαλάρωσε τα μέτρα λιτότητας και αύξησε τις κοινωνικές και άλλες δαπάνες παραμένοντας όμως ταυτόχρονα πιστός στη γραμμή των Βρυξελλών αφού προχώρησε στην εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών.»
Κόστα και Τσίπρας ανέλαβαν τα ηνία Πορτογαλίας και Ελλάδα αντίστοιχα το 2015, σε δύο χώρες βαθιά οικονομικά και κοινωνικά τραυματισμένες από τη λιτότητα και τις απότομες και βαθιές περικοπές των προηγούμενων ετών. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας επέλεξε το δρόμο της ανώφελης σύγκρουσης με τους εταίρους, έκανε συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο, έδωσε το τιμόνι της οικονομίας στον Γιάνη Βαρουφάκη, επέμεινε να κυνηγάει ανεμόμυλους και φορτώθηκε ένα τρίτο και βαρύ μνημόνιο, με μακροχρόνιες σκληρές δεσμεύσεις.
Ο τότε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, από την άλλη, είχε ήδη βάλει «πλάτη» στον κεντροδεξιό Πέδρο Πάσος Κοέλιο σε αρκετά ζητήματα και δεν ασκούσε μηδενιστική αντιπολίτευση. Όταν εξελέγη πρωθυπουργός, συμμάχησε με μικρότερα αριστερά κόμματα, όρισε υπουργό οικονομικών τον Μάριο Σεντένο (απόφοιτο του Χάρβαρντ και σύμβουλο στην κεντρική τράπεζα της Πορτογαλίας) κι επέλεξε να δώσει λίγες και στοχευμένες «μάχες» με την τρόικα των δανειστών. Εκμεταλλευόμενος τις θετικές μακροοικονομικές συνθήκες της περασμένης τετραετίας, πέτυχε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2% για τη χώρα του.
Δεν έκανε θαύματα ο Κόστα: Διάβασε καλά το ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον, συγκρούστηκε με τις Βρυξέλλες μόνο στα θέματα που ήταν σίγουρος ότι θα δικαιωνόταν από τις εξελίξεις, αξιοποίησε την ευκαιρία που του έδιναν οι χαμηλές τιμές στο πετρέλαιο, η αύξηση του τουριστικού ρεύματος και το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Κι όταν το καλοκαίρι οι κινητοποιήσεις των οδηγών βυτιοφόρων απειλούσαν ουσιαστικά με παράλυση τη χώρα, στο αποκορύφωμα της τουριστικής περιόδου, δεν δίστασε ακόμα και να βάλει αστυνομικούς να οδηγήσουν τα οχήματα για να γίνει έκτακτη μεταφορά καυσίμων.
Μια πλειάδα ρεπορτάζ και άρθρων σε μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης που ασχολούνται με τις πολιτικές του Κόστα τα τελευταία χρόνια, σημειώνουν την αντίθεση με εκείνες του Τσίπρα. Ας τα μελετήσουν, έστω και αναδρομικά στην Κουμουνδούρου και με αφορμή την εκλογική επικράτηση των Σοσιαλιστών στην Πορτογαλία ας κάνουν την αυτοκριτική τους – έστω και μυστικά από τον Αλέκο Φλαμπουράρη…
Η επικράτηση, ωστόσο, του Πορτογάλου σοσιαλδημοκράτη πολιτικού θα έπρεπε αντί για αιτία πανηγυρισμών να σταθεί αφορμή για βαθύ προβληματισμό στην αξιωματική αντιπολίτευση: Μήπως αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε επιλέξει το δρόμο του Αντόνιο Κόστα ήταν και πάλι σήμερα πρωθυπουργός και έβαζε κι εκείνος πλώρη για νέα τετραετία;
«Από την ανάληψη καθηκόντων του Αντόνιο Κόστα το φθινόπωρο του 2015 η Πορτογαλία διανύει μία περίοδο ισχυρής οικονομικής ανάκαμψης», γράφει στο ρεπορτάζ της η Deutche Well. «Πρόκειται για ένα επίτευγμα που μέχρι τότε φάνταζε ανέφικτο: Χαλάρωσε τα μέτρα λιτότητας και αύξησε τις κοινωνικές και άλλες δαπάνες παραμένοντας όμως ταυτόχρονα πιστός στη γραμμή των Βρυξελλών αφού προχώρησε στην εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών.»
Κόστα και Τσίπρας ανέλαβαν τα ηνία Πορτογαλίας και Ελλάδα αντίστοιχα το 2015, σε δύο χώρες βαθιά οικονομικά και κοινωνικά τραυματισμένες από τη λιτότητα και τις απότομες και βαθιές περικοπές των προηγούμενων ετών. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας επέλεξε το δρόμο της ανώφελης σύγκρουσης με τους εταίρους, έκανε συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο, έδωσε το τιμόνι της οικονομίας στον Γιάνη Βαρουφάκη, επέμεινε να κυνηγάει ανεμόμυλους και φορτώθηκε ένα τρίτο και βαρύ μνημόνιο, με μακροχρόνιες σκληρές δεσμεύσεις.
Ο τότε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, από την άλλη, είχε ήδη βάλει «πλάτη» στον κεντροδεξιό Πέδρο Πάσος Κοέλιο σε αρκετά ζητήματα και δεν ασκούσε μηδενιστική αντιπολίτευση. Όταν εξελέγη πρωθυπουργός, συμμάχησε με μικρότερα αριστερά κόμματα, όρισε υπουργό οικονομικών τον Μάριο Σεντένο (απόφοιτο του Χάρβαρντ και σύμβουλο στην κεντρική τράπεζα της Πορτογαλίας) κι επέλεξε να δώσει λίγες και στοχευμένες «μάχες» με την τρόικα των δανειστών. Εκμεταλλευόμενος τις θετικές μακροοικονομικές συνθήκες της περασμένης τετραετίας, πέτυχε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2% για τη χώρα του.
Δεν έκανε θαύματα ο Κόστα: Διάβασε καλά το ευρωπαϊκό πολιτικό περιβάλλον, συγκρούστηκε με τις Βρυξέλλες μόνο στα θέματα που ήταν σίγουρος ότι θα δικαιωνόταν από τις εξελίξεις, αξιοποίησε την ευκαιρία που του έδιναν οι χαμηλές τιμές στο πετρέλαιο, η αύξηση του τουριστικού ρεύματος και το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Κι όταν το καλοκαίρι οι κινητοποιήσεις των οδηγών βυτιοφόρων απειλούσαν ουσιαστικά με παράλυση τη χώρα, στο αποκορύφωμα της τουριστικής περιόδου, δεν δίστασε ακόμα και να βάλει αστυνομικούς να οδηγήσουν τα οχήματα για να γίνει έκτακτη μεταφορά καυσίμων.
Μια πλειάδα ρεπορτάζ και άρθρων σε μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης που ασχολούνται με τις πολιτικές του Κόστα τα τελευταία χρόνια, σημειώνουν την αντίθεση με εκείνες του Τσίπρα. Ας τα μελετήσουν, έστω και αναδρομικά στην Κουμουνδούρου και με αφορμή την εκλογική επικράτηση των Σοσιαλιστών στην Πορτογαλία ας κάνουν την αυτοκριτική τους – έστω και μυστικά από τον Αλέκο Φλαμπουράρη…