«Πάνω από όλα η αποστολή»
Ήταν καλοκαίρι του 2012. Οκτώ χρόνια πίσω, τέτοιες ημέρες περίπου. Στον Πειραιά, στο αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος-Ελληνικής Ακτοφυλακής, συναντώ ένα από τα στελέχη του Λιμενικού, στον τομέα τότε της φύλαξης των εξωτερικών συνόρων.
Ξενυχτισμένος εμφανώς, καθώς όπως μου διηγήθηκε, αργά το βράδυ εντοπίστηκε ύποπτο ξένο σκάφος νότια της Κρήτης και ξεκίνησε ολόκληρη επιχείρηση.
Το πρωί, αφού η επιχείρηση είχε τελειώσει, επικοινώνησε με έναν από τους αξιωματικούς που ήταν πάνω στο σκάφος του Λιμενικού. «Κύριε Αρχιπλοίαρχε, πείτε μου και συγχαρητήρια!», ακούει στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «Γέννησε η γυναίκα μου, στις 4 το πρωί!».
Ο Αρχιπλοίαρχος απορεί. «Γιατί ρε παιδί μου δεν μου το είπες ότι περίμενες από ώρα σε ώρα να γεννήσει η γυναίκα σου; Θα είχα στείλει άλλον χθες το βράδυ στη θέση σου», του λέει αμέσως. «Μα δεν γινόταν. Πάνω από όλα η αποστολή. Μην ανησυχείτε πάντως, χαίρουν μάνα και παιδί άκρας υγείας!».
Μου περιέγραφε το περιστατικό και τον διάλογο και δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του. Ούτε εγώ μπορώ να το ξεχάσω. Όπως και άλλα περιστατικά, τα οποία έχω πληροφορηθεί κατά καιρούς, για άνδρες και γυναίκες του Λιμενικού και φυσικά του Πολεμικού Ναυτικού, στις ελληνικές θάλασσες. Περιστατικά που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας και δείχνουν από τι «μέταλλο» είναι φτιαγμένοι οι περισσότεροι, τι νοοτροπία έχουν.
Αυτές τις μέρες, άλλοι ανησυχούμε αν θα πάμε διακοπές ή όχι, άλλοι αν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε καμιά βραδιά μετά τις 12 ή θα κλείσουν τα μπαρ και τα εστιατόρια. Κάποια νέα παιδιά, με γλίσχρους μισθούς, βρίσκονται πάνω από 150 μίλια μακριά από το κοντινότερο ελληνικό λιμάνι, για μερόνυχτα, να «υπερασπίζουν τας σημαίας», όπως λέει ο όρκος που έδωσαν όταν αποφάσισαν να υπηρετήσουν το Πολεμικό Ναυτικό. Για την αποστολή τους.
Αυτό που κάποιοι με ευκολία ξεστομίζουν από τον καναπέ τους «ας βυθίσουν κανένα τουρκικό», θα το πράξουν αν χρειαστεί, ακόμα και αν στη συνέχεια το πληρώσουν με τη ζωή τους. Αυτό που κάποιοι με ευκολία κοροϊδεύουν, «τι είναι αυτό με τους ήχους που μας τσαμπουνάτε ότι βγάζουν οι ελληνικές φρεγάτες», είναι κομμάτι της τακτικής τους, της εκπαίδευσής τους. Αυτές τις δύσκολες από πολλές απόψεις ημέρες, ας έχουμε τη σκέψη μας και το νου μας στους άνδρες και τις γυναίκες του Πολεμικού Ναυτικού, με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και σύνεση και με συναίσθηση της αποστολής που έχουν αναλάβει.
Ξενυχτισμένος εμφανώς, καθώς όπως μου διηγήθηκε, αργά το βράδυ εντοπίστηκε ύποπτο ξένο σκάφος νότια της Κρήτης και ξεκίνησε ολόκληρη επιχείρηση.
Το πρωί, αφού η επιχείρηση είχε τελειώσει, επικοινώνησε με έναν από τους αξιωματικούς που ήταν πάνω στο σκάφος του Λιμενικού. «Κύριε Αρχιπλοίαρχε, πείτε μου και συγχαρητήρια!», ακούει στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «Γέννησε η γυναίκα μου, στις 4 το πρωί!».
Ο Αρχιπλοίαρχος απορεί. «Γιατί ρε παιδί μου δεν μου το είπες ότι περίμενες από ώρα σε ώρα να γεννήσει η γυναίκα σου; Θα είχα στείλει άλλον χθες το βράδυ στη θέση σου», του λέει αμέσως. «Μα δεν γινόταν. Πάνω από όλα η αποστολή. Μην ανησυχείτε πάντως, χαίρουν μάνα και παιδί άκρας υγείας!».
Μου περιέγραφε το περιστατικό και τον διάλογο και δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του. Ούτε εγώ μπορώ να το ξεχάσω. Όπως και άλλα περιστατικά, τα οποία έχω πληροφορηθεί κατά καιρούς, για άνδρες και γυναίκες του Λιμενικού και φυσικά του Πολεμικού Ναυτικού, στις ελληνικές θάλασσες. Περιστατικά που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας και δείχνουν από τι «μέταλλο» είναι φτιαγμένοι οι περισσότεροι, τι νοοτροπία έχουν.
Αυτές τις μέρες, άλλοι ανησυχούμε αν θα πάμε διακοπές ή όχι, άλλοι αν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε καμιά βραδιά μετά τις 12 ή θα κλείσουν τα μπαρ και τα εστιατόρια. Κάποια νέα παιδιά, με γλίσχρους μισθούς, βρίσκονται πάνω από 150 μίλια μακριά από το κοντινότερο ελληνικό λιμάνι, για μερόνυχτα, να «υπερασπίζουν τας σημαίας», όπως λέει ο όρκος που έδωσαν όταν αποφάσισαν να υπηρετήσουν το Πολεμικό Ναυτικό. Για την αποστολή τους.
Αυτό που κάποιοι με ευκολία ξεστομίζουν από τον καναπέ τους «ας βυθίσουν κανένα τουρκικό», θα το πράξουν αν χρειαστεί, ακόμα και αν στη συνέχεια το πληρώσουν με τη ζωή τους. Αυτό που κάποιοι με ευκολία κοροϊδεύουν, «τι είναι αυτό με τους ήχους που μας τσαμπουνάτε ότι βγάζουν οι ελληνικές φρεγάτες», είναι κομμάτι της τακτικής τους, της εκπαίδευσής τους. Αυτές τις δύσκολες από πολλές απόψεις ημέρες, ας έχουμε τη σκέψη μας και το νου μας στους άνδρες και τις γυναίκες του Πολεμικού Ναυτικού, με νηφαλιότητα, ψυχραιμία και σύνεση και με συναίσθηση της αποστολής που έχουν αναλάβει.
