Η στρατηγική αιχμής για την διακυβέρνηση Μητσοτάκη όπως ο ίδιος , πριν από τις εκλογές ακόμη , έχει αφήσει να διαφανεί είναι η σύμπραξη των δυνατοτήτων και των πόρων Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα. Τα περίφημα ΣΔΙΤ.

Προαπαιτούμενο αυτής της προσέγγισης ως βάση για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας μετά την καταστροφή της χρεοκοπίας και την εφαρμογή τριών Μνημονίων , είναι η κυβέρνηση που ορκίσθηκε την Τρίτη και προσήλθε μια ημέρα μετά στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο , με πλήρη σύνθεση , υπό τον πρωθυπουργό. Σε τι συνίσταται η διαφορετικότητα αυτής της κυβέρνησης όχι μόνον έναντι των κυβερνήσεων του συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , υπό την πρωθυπουργία Τσίπρα, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας αλλά και του ΠΑΣΟΚ , μονοκομματικών ή συνασπισμού;

Πρώτον ,ως προς την δομή που επέλεξε ο κ. Μητσοτάκης. Οι υπουργοί αναλαμβάνουν το πολιτικό στίγμα (στρατηγικός χαρακτήρας ) των πολιτικών. Ταυτόχρονα είναι υπόλογοι στον πρωθυπουργό –αυτοί προσέρχονται στα υπουργικά συμβούλια που θα ακολουθήσουν- συνολικά για τις υποχρεώσεις του τομέα ευθύνης τους στο κυβερνητικό έργο , αλλά «στηρίζονται» στους υφυπουργούς τους. Οι τελευταίοι δεν είναι απαραίτητα επίσης κοινοβουλευτικοί αλλά ανώτατα στελέχη ή πρώην κρατικοί αξιωματούχοι , εγνωσμένης εμπειρίας και αποτελεσματικότητας στους τομείς που αναλαμβάνουν.

Δεύτερον το ζήτημα της κατανομής αρμοδιοτήτων μεταξύ υπουργών και υφυπουργών δεν αφήνεται στην τύχη του και στον ‘πατριωτισμό των Ελλήνων» ή τους προσωπικούς και πολιτικούς συσχετισμούς μεταξύ υπουργών και υφυπουργών. Ορίσθηκαν εξ’ αρχής οι αρμοδιότητες και είναι συμπληρωματικές μεταξύ τους και ουσιώδεις ως προς τις προτεραιότητες και τους στόχους που τίθενται. Σημειωτέον ότι οι αρμοδιότητες ανακοινώθηκαν μαζί με τον διορισμό των προσώπων από τον πρωθυπουργό.

Τι δείχνει αυτό ; Βάθος προετοιμασίας . Οργανόγραμμα κυβέρνησης πολύ καλά δουλεμένο από καιρό. Κάτι πολύ ασυνήθιστο στις κυβερνήσεις της Ελλάδας, αφού σημαντικοί πρωθυπουργοί τις πρώτες ώρες μετά την ορκωμοσία τους τις πέρασαν προσπαθώντας να «χαλιναγωγήσουν» απαιτήσεις και πρόσωπα κοινοβουλευτικά κατά βάση , με κριτήριο την γεωγραφική κατανομή των εκλογικών περιφερειών, το φύλο-άνδρες ή γυναίκες- και τις απαιτήσεις οικονομικοεπιχειρηματικών ομίλων του εσωτερικού ή επιρροών του διεθνούς παράγοντα και του ευρωπαϊκού κατεστημένου.

Ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης και το «στενό επιτελείο» του – στο πρωθυπουργικό γραφείο και την Γραμματεία της κυβέρνησης- δεν αναλώθηκαν σε τέτοιες «πιρουέτες» μικροπολιτικής και εξαρτήσεων . Όλα είχαν σχεδιασθεί και περίπου ορισθεί από τα κομματικά κεντρικά γραφεία στην οδό Πειραιώς πολύ πριν το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου.

Τρίτον για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα έχουμε την χαρά και την περιέργεια ταυτόχρονα να δούμε μια κυβέρνηση που συνδυάζει κοινοβουλευτικούς με στελέχη της αγοράς ή ανώτατους αξιωματικούς και κρατικούς αξιωματούχους σε καθ’ ύλη αντίστοιχα υπουργεία , αλλά όχι καθηγητές πανεπιστημίου. Για

πολλές δεκαετίες η Ελλάδα έχει «πληγεί» από την αυθεντία καθηγητών πανεπιστημίου που συμμετείχαν ακόμη και σε παραγωγικά υπουργεία , μην έχοντας καμία σχέση και ουσιώδη επαφή με τις πραγματικές συνθήκες στην εγχώρια και την διεθνή αγορά ( χρηματιστηριακή και επενδυτική) , τις επιχειρήσεις και την παραγωγή. Αλλά μέσα από το «εύκρατο» κλίμα των σπουδαστηρίων και των αμφιθεάτρων με τους φοιτητές τους εκτιμούσαν ότι διαθέτουν μόνοι αυτοί την «μαγική συνταγή» που θα οδηγούσε την χώρα σε μια νέα εποχή και τους Έλληνες στην «αέναη» ευημερία.

Αυτό ήταν το μοντέλο που κατεξοχήν ακολούθησε ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης στο εγχείρημα εκσυγχρονισμού των δομών και των λειτουργιών που επεχείρησε και στέφθηκε από πλήρη αποτυχία, επηρεάζοντας παραταύτα σημαντικά -με την «μυθολογία» που δημιούργησαν συγκεκριμένα μίντια και οι εγχώριοι ισχυρότατοι τραπεζικοί κύκλοι - τις επόμενες κυβερνήσεις. Όχι όμως και τον σημερινό πρωθυπουργό κ. Κ. Μητσοτάκη , όπως από τις κυβερνητικές επιλογές του έγινε φανερό.

Τέταρτον για πρώτη φορά στο πρώτο , πανηγυρικού χαρακτήρα, υπουργικό συμβούλιο μοιράσθηκαν με την έναρξη του «ντοσιέ» ανά υπουργείο με τις εκκρεμότητες –νομοσχέδια από την προηγούμενη κυβέρνηση, τις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης για το επόμενο 6μηνο και σκέψεις και προτάσεις για τις επερχόμενες σε περίπου μία εβδομάδα προγραμματικές δηλώσεις .

Τα «ντοσιέ» δεν αποτελούν κάποιο διστακτικό «σκαρίφημα» που προχείρως οι νεοεισερχόμενοι υπουργοί με τα πολιτικά τους γραφεία οργάνωσαν μέσα στα επινίκια για να έχουν κάτι να πουν παρουσία του πρωθυπουργού . Αλλά οι κεντρικές –πολύ συγκεκριμένες κατευθύνεις- από το πρωθυπουργικό γραφείο και τις υπηρεσίες του προς την κυβέρνηση.

Είναι εμφανές ότι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη πολλοί κοινοβουλευτικοί βαθμηδόν θα προτιμήσουν τους πιο προβλεπτούς και ήρεμους ρυθμούς της νομοθετικής εξουσίας , παρά την εμπλοκή στις υποχρεώσεις της εκτελεστικής.

Πέραν όμως αυτών ο κ. Μητσοτάκης είναι φανερό ότι είναι αποφασισμένος να λειτουργήσει με πολύ διαφορετικό τρόπο την κυβέρνηση του προκειμένου με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα να πετύχει τον διττό «στοίχημα» για την Ελλάδα : Μεταρρύθμιση και ηλεκτρονική αναδιάρθρωση του κράτους. Απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας και των επαγγελματιών με αντικειμενικούς όρους , χωρίς καρτέλ διαπλοκής και «κεφαλικό φόρο».

Οι ίδιες οι δομές και οι διαδικασίες συντονισμού και ελέγχου της κυβέρνησης επιτρέπουν όχι μόνον αισιοδοξία , αλλά και πεποίθηση ότι τα χρόνια της πρωθυπουργίας του Κ. Μητσοτάκη κρύβουν θετικές εκπλήξεις για τους Έλληνες αλλά και ανατροπές για τα « ιερά δεδικασμένα» των προηγούμενων δεκαετιών που δεν επέτρεψαν στην Ελλάδα την ισχυροποίηση της μέσα από την διεθνοποίηση της.