Όσοι ανησυχούν από την αναστάτωση που προκλήθηκε από την ούτως ή άλλως αιφνιδιαστική τροπολογία για την άδεια εργασίας σε παράτυπους μετανάστες, ας δουν καλύτερα τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Εκεί που οι «τεκτονικές πλάκες» κεντρικών δυνάμεων όπως της Γερμανίας και της Γαλλίας κινούνται, ενώ το νέο πλαίσιο για τη μετανάστευση και το άσυλο, που δικαιώνει τις ελληνικές πολιτικές Μητσοτάκη της τελευταίας πενταετίας, αλλάζει άρδην την Ευρώπη των ΜΚΟ, του «δικαιωματισμού» και των «ανοιχτών συνόρων» στο λαθρεμπόριο ανθρώπων και τον εξισλαμισμό.

Η Γαλλία, με την κυβέρνηση της Ελίζαμπεθ Μπορν χωρίς σταθερή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο να δοκιμάζεται μετά τον νέο νόμο περί μετανάστευσης, σε συνέχεια ενός επιχειρούμενου προηγούμενου σε άλλη κατεύθυνση που δεν είχε πλειοψηφία, κάνει πλήρη στροφή στη στρατηγική της ενσωμάτωσης, που ούτως ή άλλως έχει καταρρεύσει και διαψευσθεί από την πραγματικότητα, και υιοθετεί κατάργηση των επιδομάτων για τους παράτυπους μετανάστες και αυστηρές πολιτικές αποτροπής και επαναπατρισμού σε αυτούς, υπέρ της νόμιμης μετανάστευσης. Ο πρόεδρος Μακρόν από την άλλη προσπαθεί να εξηγήσει την αλλαγή ρότας, χωρίς αυτό να ερμηνεύεται ως υπόκλιση στη δημοσκοπική ανωτερότητα της Μαρίν Λεπέν και του κόμματος της «εθνικής αφύπνισης», ενόψει μάλιστα ευρωεκλογών σε λίγους μήνες.

Στη Γερμανία  η Χριστιανοδημοκρατία ανασυντάσσεται οδεύοντας σε δομικό συνέδριο θέσεων την άνοιξη, σε μια έξοδο από τον μακρύ κύκλο της περιόδου Μέρκελ, με τη σημερινή ηγεσία της, τον φερόμενο και ως «αιρετικό» για δεξιά απόκλιση Φρίντριχ Μερτς, να περνά στην αντεπίθεση. Το CDU, από τα κύρια και πλέον επιδραστικά κόμματα στην ευρωπαϊκή ομάδα του Λαϊκού Κόμματος, όπου συμμετέχει από την πλευρά της Ελλάδας η Νέα Δημοκρατία, προχωρά σε μια συνολική αναθεώρηση των κεντρικών του προσεγγίσεων σε κύρια ζητήματα, νιώθοντας την «καυτή ανάσα» του ακροδεξιού AfD στην πλάτη του στη Γερμανία. Ουσιαστικά μιλάμε για το τέλος του «consensus» με τη Σοσιαλδημοκρατία του SPD, που καθόρισε τις εξελίξεις στην Ευρώπη από το 2000 και μετά. Η γερμανική Χριστιανοδημοκρατία (CDU) μιλώντας για «κυρίαρχη κουλτούρα» στρέφεται ενάντια στη βάση των θεωριών της «αφύπνισης και συμπερίληψης» (Woke) και διακηρύσσει την άρνησή της στην «κουλτούρα του καλωσορίσματος» στους μετανάστες, επικεντρώνοντας στους αρνούμενους να ενσωματωθούν μουσουλμάνους.

«Η Σαρία δεν είναι μέρος της κουλτούρας μας», δηλώνεται και συμπληρώνει στις θέσεις του: «Το CDU έχει τη σαφή προσδοκία οι μετανάστες να σέβονται τις αξίες και τους νόμους μας και θέλουμε δεσμευτικές συμφωνίες ενσωμάτωσης». Μάλιστα στις αρχικές δεσμεύσεις των μουσουλμάνων, οι οποίοι κατά βάση προέρχονται από την Ασία, θα είναι η αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, άρα η άρνηση στην Τζιχάντ. Ενώ ταυτόχρονα διαδηλώνεται η αρχή σύμφωνα με την οποία «στη Γερμανία έχουν θέση οι μουσουλμάνοι που μοιράζονται τις αξίες μας και δεσμεύονται στην κυρίαρχη κουλτούρα μας». Και πώς ορίζεται αυτή; Το CDU αναπτύσσει τη θεώρηση ενός «κοσμοπολίτικου πατριωτισμού» απέναντι στον «πολύχρωμο πολυπολιτισμό» της παγκοσμιοποίησης, ενώ τη «χριστιανική οπτική για την ανθρωπότητα» τη χαρακτηρίζει «πυξίδα».

Δεν είναι το παράδειγμα της Ολλανδίας που δείχνει τον προσανατολισμό στην Ευρώπη, αφού ούτως ή άλλως το κόμμα του Βίλντερς, που επεκράτησε στις πρόσφατες εκλογές, είναι από τα πιο ακραία στην εναλλακτική Δεξιά. Είναι οι ίδιες οι συστημικές δυνάμεις της Κεντροδεξιάς που πλέον εναρμονιζόμενες με τις τάσεις και τις αξιώσεις στις κοινωνίες τους επιδιώκουν να κλείσουν τον δρόμο στον ακροδεξιό πολιτικό εξτρεμισμό, αναδιατάσσοντας την Ευρώπη με πιο εθνικά συνεκτικές στρατηγικές, που ακουμπούν μεταξύ των άλλων ευθέως το Μεταναστευτικό στην παράτυπη μορφή του.