Κυρίαρχοι κύκλοι επιρροής στην Ελλάδα, στα µίντια, στις δεξαµενές σκέψης, στην πολιτική, στη διπλωµατία, στα πανεπιστήµια, ακόµα και σε επιχειρήσεις επιχειρούν να ανακτήσουν ένα περιβάλλον τρόµου στη χώρα ενόψει των αµερικανικών εκλογών του Νοεµβρίου και της περίπτωσης επικράτησης των Ρεπουµπλικανών και ειδικά του Ντ. Τραµπ στις κάλπες για την προεδρία των ΗΠΑ.

Θυµίζοντας το ανάλογο κλίµα που είχαν δηµιουργήσει το 2015, ενόψει των αµερικανικών εκλογών του 2016, όπου τότε από την πλευρά των Ρεπουµπλικανών διεκδικούσε την προεδρία ο Τραµπ και από την πλευρά των ∆ηµοκρατικών η Χίλαρι Κλίντον. Οι περισσότεροι από αυτούς πέρασαν τα νιάτα τους γυρνώντας στους δρόµους σε διαδηλώσεις της Αριστεράς, παρουσιάζοντας µε µεσσιανικό πάθος τον υπαρκτό σοσιαλισµό ή την αναθεωρητική του εκδοχή ως τη µόνη λύση για την παγκόσµια πραγµατικότητα του τέλους των τάξεων και της διεξόδου µιας παγκόσµιας συνύπαρξης αλληλεγγύης και προοδευτικής συνεργασίας.

Η βάση της σκέψης τους ήταν και παραµένει αντι-κρατική, αντι-εθνική, αντι-θεοσοφική. Με το πέρασµα των χρόνων και αφού ο υπαρκτός σοσιαλισµός ανακάλυψε τον ∆ιαφωτισµό και τα ατοµικά δικαιώµατα, κινήθηκαν «προοδευτικά» προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδηµοκρατία της «ατζέντας Σρέντερ» και την παγκόσµια διάταξη του ελεύθερου εµπορίου χωρίς δασµούς και εθνικά σύνορα. Λέγε µε παγκοσµιοποίηση και υπερκρατικές, αυτοκρατορικού τύπου οντότητες, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση του Μάαστριχτ. Σε σχέση µε την αµερικανική πραγµατικότητα, πάντα τοποθετούνταν στην αριστερή, «δικαιωµατιστική» υπέρ των µειοψηφιών και ενάντια στις πλειοψηφίες πτέρυγα του ∆ηµοκρατικού Κόµµατος.

Με το πέρασµα των δεκαετιών, οι άνθρωποι αυτοί καθορίσθηκαν πολιτικά και ιδεολογικά κάπου στο Κέντρο, µεταξύ της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, συνέδεαν όµως τους δύο πόλους µέσα από την προβαλλόµενη από τα διεθνή µίντια αντίληψη και ανάλυση ότι αυτοί, ως «φωτισµένη δεσποτεία», καθόριζαν µε την ώριµη και πραγµατιστική (πλήρως αµοραλιστική στην ουσία) στάση τη δηµοκρατική εκλογή των κυβερνήσεων ή τη συγκρότηση κυβερνήσεων ευρύτερου συνασπισµού. Τα πρόσωπα αυτά κατέληξαν να εκτιµώνται ως κυρίαρχη ελίτ στη χώρα µας, αφού τους εδόθησαν τόσο από αντίστοιχες ευρωπαϊκές ελίτ των λεσχών της παγκοσµιοποίησης και του κερδοσκοπικού, χρηµατιστηριακού καπιταλισµού όσο και από αντίστοιχους κύκλους της ελευθεριακής Αριστεράς της «ενσωµάτωσης» στις ΗΠΑ τα εχέγγυα και τα µέσα να αναπτύξουν το «τέλος της Ιστορίας» και των εθνοτικών - ταυτοτικών χαρακτηριστικών στη ∆ύση. Καταληκτικά, ανέπτυξαν µε πάθος τη συµπλεγµατική ιδεολογία της «woke» κουλτούρας της «πολιτικής ορθότητας», των «Black lives matter», των ΜΚΟ, των ανεξάρτητων Αρχών, των κάθε τύπου υπερεθνικών διεθνών οργανισµών, του «παγκόσµιου χωριού» της τεχνολογίας, µε κάποια προσµονή προς την Κίνα και αφοσίωση στις νεοαποικιοκρατικές δοµές τύπου G-7.

Για την τύχη της Ελλάδας, µόνιµη είναι η επιµονή τους να «απορροφηθεί» από µια υπερεθνική, υπερκρατική Ευρώπη των επίλεκτων πλειοψηφιών αντί της οµοφωνίας ή να «ενσωµατωθεί» σε µια τουρκο-ελληνική γεωπολιτική οντότητα, µε πρωτεύουσα την Κωσταντινούπολη (sic). Αφήνοντας αυτά στην άκρη και φθάνοντας στο παρόν, αξίζει να θυµηθούµε τα εξής: τη νέα σχέση των ΗΠΑ µε την Ελλάδα, που δεν είναι µάλιστα καθόλου αποικιακή και καταναγκαστική από την πλευρά της υπερδύναµης, αλλά εθελούσια µεταξύ των δύο χωρών, και δη µε αφετηρία σε µια περίοδο πλήρους απαξίας της χρεοκοπηµένης και εν µέσω µνηµονιακού καταναγκασµού Ελλάδας στην ευρωπαϊκή δοµή. Ξεκινά από το δεύτερο µισό της δεύτερης θητείας του Μπ. Οµπάµα, εξελίσσεται δυναµικά σε όλη την προεδρία Τραµπ και συνεχίζεται δοµικά και θεσµικά µε την επιστροφή των ∆ηµοκρατικών και τον Τ. Μπάιντεν στην προεδρία.

Προσοχή, όχι µόνο δεν διεκόπη η πορεία αυτή επί της εποχής των Ρεπουµπλικανών, όταν οι εγχώριοι «φωτισµένοι προοδευτικοί» προέβλεπαν παγκόσµια κατάρρευση και πλήρες αδιέξοδο στις ελληνοαµερικανικές σχέσεις στην περίπτωση επικράτησης Τραµπ στην Ουάσινγκτον, αλλά «απογειώθηκε». Επί της εποχής Τίλερσον και Ποµπέο στο Στέιτ Ντιπάρτµεντ, Τζιµ Μάτις στο Πεντάγωνο, επί των ηµερών του Τζον Μπόλτον ως συµβούλου Εθνικής Ασφαλείας, του Τζέφρι Πάιατ ως πρέσβη στην Αθήνα και µε κυβέρνηση Τσίπρα - Καµµένου σε πρώτη φάση και στη συνέχεια Κ. Μητσοτάκη, και των δύο πόλων δηλαδή του πολιτικού συστήµατος διακυβέρνησης στην Ελλάδα.

Στην περίπτωση Τραµπ, φυσικά και δεν θα βουλιάξουν τον πολεµικό στόλο τους οι ΗΠΑ, απλώς δεν θα κάνουν τους «διεθνείς χωροφύλακες» και θα στηριχθούν και στους πλέον στενούς συµµάχους τους, δεν θα διαλυθεί το ΝΑΤΟ, αλλά θα αναλάβουν τις ευθύνες τους και οι ευρωπαϊκές κεντρικές δυνάµεις, όπως έχουν ήδη δεσµευθεί. Ναι, µπορεί να τελειώσει ο πόλεµος στην Ουκρανία, αλλά αυτό δεν ενοχλεί την Ελλάδα. Μπορεί να στηριχθεί πιο σταθερά το Ισραήλ στην πιο «σκληρή» εκδοχή του και να εξελιχθεί ένα τελικό «µέτωπο» µε το Ιράν και τις συνιστώσες της τζιχάντ, µεταξύ αυτών και η Τουρκία, αλλά η συγκεκριµένη στρατηγική είναι εναρµονισµένη µε τις πολιτικές της Ελλάδας, αρκεί να εµπεδωθούν και να δηµιουργήσουν περιφερειακή τάξη οι «Συµφωνίες του Αβραάµ», παρακαταθήκη της εποχής Τραµπ - Ποµπέο. Μπορεί να κλονισθεί ο ΟΗΕ υπέρ µιας Κοινωνίας των Εθνών νέου τύπου, µπορεί να εξελιχθούν πιο εθνικές οικονοµικές πολιτικές, που θα πλήξουν τη στρατηγική για το κλίµα και τα ανοιχτά σύνορα µε την Κίνα, να πάψει η «woke» κουλτούρα, η παγκοσµιοποίηση και ο «δικαιωµατισµός» τύπου «#ΜeΤoo» και η λαθροµετανάστευση να αποτελούν αυτοσκοπό για τη ∆ύση. Και λοιπόν, πού βρίσκεται η καταστροφή; Οι Αµερικανοί θα αποφασίσουν για την ηγεσία τους. Η συµµαχία της Ελλάδας µε τις ΗΠΑ, ασχέτως αποτελέσµατος, θα συνεχίσει να εξελίσσεται. Είναι µια συµµαχία κρατών και κοινών παραδόσεων και όχι µια πολιτική σύγκλιση.

Ψυχραιµία λοιπόν…

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά στις 5/1