Ο αέναος ''μοντερνισμός'' δεν αποτελεί εξέλιξη
Η ελληνική κοινωνία έχει καταρρεύσει έπειτα από τέσσερις δεκαετίες συμπλεγματικών προσεγγίσεων με πλήρη μηδενισμό αρχών και αξιών
Στα επόμενα 24ωρα θα κυριαρχήσει η εσωτερική διαδικασία στη Νέα Δημοκρατία προκειμένου να ενημερωθούν οι βουλευτές της και να καμφθούν οι αντιρρήσεις όσων διαφωνούν με το νομοσχέδιο που οργανώνεται σχετικά με τη νομιμοποίηση του γάμου ομοφύλων, ώστε να αναγνωριστεί ότι η σχέση τους θεσμικά θα λογίζεται ως «οικογένεια». Ανάλογο κλίμα διαβουλεύσεων και συντονισμού θα υπάρξει και στα κύρια κόμματα της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης, όπου στον μεν ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί μια «Βαβέλ», ειδικά μετά την επιλογή του προέδρου Κασσελάκη να ζητήσει κομματική πειθαρχία, στο δε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ο πρόεδρος Ανδρουλάκης κυριολεκτικά έχει εμπλακεί στις μικροκομματικές του προτεραιότητες, χάνοντας το νόημα και μπερδεύοντας τα «κορδόνια» με τις «κάλτσες».
Από εκεί και πέρα, στα κόμματα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, πέραν των διασπάσεών του, τα πράγματα δείχνουν ξεκάθαρα. Θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο των ομοφύλων επί της αρχής. Με δεδομένο ότι η εν λόγω κινητικότητα έχει φέρει στο προσκήνιο μια εν γένει συζήτηση για την «τάξη πραγμάτων» σε σχέση με την κοινωνική συγκρότηση στην Ελλάδα, που περισσότερο ή λιγότερο θα εξελίσσεται μέχρι τον Μάρτιο, είναι ευκαιρία να υπάρξει ένας γενικότερος προβληματισμός πέρα από τα θέματα των gay και τη νομική διευθέτησή τους.
Βλέποντας την κλιμάκωση της βίας των ανηλίκων, την καταστροφή των σχέσεων και των αξιών των οικογενειών, τη διάχυτη βία, τις δολοφονίες και τα σεξουαλικά εγκλήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες του διπλανού διαμερίσματος, τα παιδαγωγικά ζητήματα στα σχολεία, την πλήρη διαταραχή της σχέσης και των ρόλων ανδρών και γυναικών, το bullying σε όλα τα επίπεδα και τις δραστηριότητες της καθημερινότητας, την κουλτούρα βίας μέσα στην οποία λειτουργούν ως χαρακτήρες οι νεότερες γενιές, τη γενικευμένη χρήση ναρκωτικών και ψυχοφαρμάκων, μήπως πρέπει επί τη ευκαιρία να υπάρξει ένας γενικότερος προβληματισμός;
Πέρα από κόμματα και πέρα από το κατά πόσον είναι αποτελεσματικός ο ρόλος αποτροπής της Αστυνομίας και των δικαστών. Γιατί τελικά είναι σημαντικός ο ρόλος της πολιτικής, των οργάνων της τάξης και των θεσμών να δημιουργήσουν ανάσχεση, αλλά όχι καθοριστικός. Ουσιαστικά η ελληνική κοινωνία έχει καταρρεύσει ως προς τις δομές και τη συνοχή της. Αυτό έχει συμβεί έπειτα από περίπου τέσσερις δεκαετίες συμπλεγματικών προσεγγίσεων περί ανέλεγκτης ελευθεριότητας και δικαιωματισμού, με πλήρη μηδενισμό των αρχών και των αξιών. Σε μια διαρκή περίοδο ειρήνης και καταναλωτισμού, όπου οι «συντηρητικοί» υπήρξαν φοβικοί και ευέλικτοι και οι «προοδευτικοί» εμμονικοί και ανεύθυνοι. Υπήρξε μια γενική θεωρία αέναου «μοντερνισμού» για να γίνουν οι Έλληνες τάχα Ευρωπαίοι, εξελιγμένοι, δυτικοί, «απελεύθεροι» από εμμονές και παραδόσεις. Διάφορες διεθνείς τάσεις άκριτα, επιπόλαια, άστοχα ορίζονταν ως «πρόοδος» και εμπεδώνονταν δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, τεχνολογικές εξελίξεις και εφαρμογές χωρίς διασφαλίσεις, ανυπαρξία γνώσης και αντίληψης στην εκπαιδευτική δομή, εγωισμός και απληστία ως μόνο διακύβευμα.
Το κυριότερο πλήρης αποδόμηση, σωρευτικά, τριών εννοιών και παραμέτρων της κοινωνικής συγκρότησης. Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Και στη θέση τους τίποτα. Ένας ντετερμινιστικά αδιέξοδος «μοντερνισμός», έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς όραμα. Ένας κενός «μιμητισμός» μιας αόριστης αντίληψης περί αξιών. Σύμφωνοι, αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα αλλά για τη Δύση ολόκληρη. Και όμως στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε ως «αυτοσκοπός», καταργώντας τη γλώσσα, τη γνώση της ιστορίας, τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, κάθε τύπου σεβασμό σε αξίες, πρόσωπα, θεσμούς, στολές και σύμβολα. Και πού οδηγηθήκαμε; Στον βαρβαρισμό και μια απέραντη «πλέμπα» (με τη ρωμαϊκή έννοια και όχι τη μαρξιστική) μιας ατελέσφορης μικροαστικής - μεσαίας τάξης, κατευθυνόμενης από το χάος του ανώνυμου διαδικτύου.
Είναι όχλος η κατάληξη. Ακόμη και τώρα συζητούμε για «δικαιώματα» και καθόλου για βιοηθική. Καληνύχτα και καλό ταξίδι…
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 15/1
Από εκεί και πέρα, στα κόμματα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, πέραν των διασπάσεών του, τα πράγματα δείχνουν ξεκάθαρα. Θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο των ομοφύλων επί της αρχής. Με δεδομένο ότι η εν λόγω κινητικότητα έχει φέρει στο προσκήνιο μια εν γένει συζήτηση για την «τάξη πραγμάτων» σε σχέση με την κοινωνική συγκρότηση στην Ελλάδα, που περισσότερο ή λιγότερο θα εξελίσσεται μέχρι τον Μάρτιο, είναι ευκαιρία να υπάρξει ένας γενικότερος προβληματισμός πέρα από τα θέματα των gay και τη νομική διευθέτησή τους.
Βλέποντας την κλιμάκωση της βίας των ανηλίκων, την καταστροφή των σχέσεων και των αξιών των οικογενειών, τη διάχυτη βία, τις δολοφονίες και τα σεξουαλικά εγκλήματα πίσω από τις κλειστές πόρτες του διπλανού διαμερίσματος, τα παιδαγωγικά ζητήματα στα σχολεία, την πλήρη διαταραχή της σχέσης και των ρόλων ανδρών και γυναικών, το bullying σε όλα τα επίπεδα και τις δραστηριότητες της καθημερινότητας, την κουλτούρα βίας μέσα στην οποία λειτουργούν ως χαρακτήρες οι νεότερες γενιές, τη γενικευμένη χρήση ναρκωτικών και ψυχοφαρμάκων, μήπως πρέπει επί τη ευκαιρία να υπάρξει ένας γενικότερος προβληματισμός;
Πέρα από κόμματα και πέρα από το κατά πόσον είναι αποτελεσματικός ο ρόλος αποτροπής της Αστυνομίας και των δικαστών. Γιατί τελικά είναι σημαντικός ο ρόλος της πολιτικής, των οργάνων της τάξης και των θεσμών να δημιουργήσουν ανάσχεση, αλλά όχι καθοριστικός. Ουσιαστικά η ελληνική κοινωνία έχει καταρρεύσει ως προς τις δομές και τη συνοχή της. Αυτό έχει συμβεί έπειτα από περίπου τέσσερις δεκαετίες συμπλεγματικών προσεγγίσεων περί ανέλεγκτης ελευθεριότητας και δικαιωματισμού, με πλήρη μηδενισμό των αρχών και των αξιών. Σε μια διαρκή περίοδο ειρήνης και καταναλωτισμού, όπου οι «συντηρητικοί» υπήρξαν φοβικοί και ευέλικτοι και οι «προοδευτικοί» εμμονικοί και ανεύθυνοι. Υπήρξε μια γενική θεωρία αέναου «μοντερνισμού» για να γίνουν οι Έλληνες τάχα Ευρωπαίοι, εξελιγμένοι, δυτικοί, «απελεύθεροι» από εμμονές και παραδόσεις. Διάφορες διεθνείς τάσεις άκριτα, επιπόλαια, άστοχα ορίζονταν ως «πρόοδος» και εμπεδώνονταν δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, τεχνολογικές εξελίξεις και εφαρμογές χωρίς διασφαλίσεις, ανυπαρξία γνώσης και αντίληψης στην εκπαιδευτική δομή, εγωισμός και απληστία ως μόνο διακύβευμα.
Το κυριότερο πλήρης αποδόμηση, σωρευτικά, τριών εννοιών και παραμέτρων της κοινωνικής συγκρότησης. Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Και στη θέση τους τίποτα. Ένας ντετερμινιστικά αδιέξοδος «μοντερνισμός», έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς όραμα. Ένας κενός «μιμητισμός» μιας αόριστης αντίληψης περί αξιών. Σύμφωνοι, αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα αλλά για τη Δύση ολόκληρη. Και όμως στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε ως «αυτοσκοπός», καταργώντας τη γλώσσα, τη γνώση της ιστορίας, τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, κάθε τύπου σεβασμό σε αξίες, πρόσωπα, θεσμούς, στολές και σύμβολα. Και πού οδηγηθήκαμε; Στον βαρβαρισμό και μια απέραντη «πλέμπα» (με τη ρωμαϊκή έννοια και όχι τη μαρξιστική) μιας ατελέσφορης μικροαστικής - μεσαίας τάξης, κατευθυνόμενης από το χάος του ανώνυμου διαδικτύου.
Είναι όχλος η κατάληξη. Ακόμη και τώρα συζητούμε για «δικαιώματα» και καθόλου για βιοηθική. Καληνύχτα και καλό ταξίδι…
Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 15/1
