Κάποιες χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Νορβηγία, βιάζονται να «εκβιάσουν» την επόµενη ηµέρα των επιχειρήσεων στη Γάζα από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάµεις µε ένα αναγνωρισµένο κράτος των Παλαιστινίων. Κράτος χωρίς επικράτεια, χωρίς οικονοµία, χωρίς εγγυήσεις ασφαλείας. Προτείνουν προφανώς εξάλλου να κάτσει στο ίδιο τραπέζι η ηγεσία του Ισραήλ µε την ηγεσία της «Χαµάς», της «Χεζµπολάχ», των άλλων οργανώσεων της «Τζιχάντ», το ισλαµικό Ιράν και την Τουρκία και να συζητήσουν την οικοδόµηση ενός κράτους των Παλαιστινίων, µε πρωτεύουσα µάλιστα την Ανατολική Ιερουσαλήµ.

Ολο αυτό µοιάζει µε «φαρσοκωµωδία», που δεν λαµβάνει υπόψη του ως σχεδιασµός ούτε την εµπειρία. Οι στρατιωτικές δυνάµεις του Ισραήλ αποχώρησαν από τη Γάζα το 2005, ενώ δεν έχουν παρουσία στη ∆υτική Οχθη. Ως αποτέλεσµα, έπειτα από έναν εµφύλιο µεταξύ «Χαµάς» και «Φατάχ», η τροµοκρατική «Χαµάς» κατακυρίευσε τη Γάζα και χρησιµοποιεί τον πληθυσµό για κάλυψη της εξτρεµιστικής, φονικής δράσης της. Ουδέποτε έγιναν εκλογές από το 2007 στη Γάζα ή τη ∆υτική Οχθη, που έµεινε υπό τον έλεγχο της «Φατάχ». Η διαφθορά περισσεύει και η φτώχεια δεν κρύβεται.

Η οποιαδήποτε συζήτηση για παλαιστινιακό κράτος δεν µπορεί να συµπεριλαµβάνει τη διχοτόµηση της Ιερουσαλήµ. Η ιερή πόλη ανήκει σε όλους και την πρόσβαση και ασφάλειά της αποδεδειγµένα έχει εγγυηθεί το κράτος του Ισραήλ. Ταυτόχρονα, για να υπάρξει κράτος δεν µπορεί να είναι της «Χαµάς» και της «Τζιχάντ». Είναι παράλογο στην περιοχή της Παλαιστίνης να συγκροτηθεί το χαλιφάτο του ISIS, που ηττήθηκε µε πολλές θυσίες και κόστος στη Συρία και το Ιράκ. Θα πρέπει να υπάρξουν εγγυήσεις από αραβικές χώρες και ταυτόχρονα να υπάρξει γεωπολιτική ασφάλεια για το Ισραήλ στο βάθος της Μεσοποταµίας. Που σηµαίνει δυτικότροπο Κουρδιστάν, µε την ενσωµάτωση των εδαφών των Κούρδων από τη Συρία και το Ιράκ αρχικά, από το Ιράν και την Τουρκία στην εξέλιξη. Είναι ένα σύστηµα χωρών που καταστράφηκαν από τους πολέµους δεκαετιών.

Ο Λίβανος, η Μεσοποταµία (Βαγδάτη, ∆αµασκός). Το Παλαιστινιακό αποτελεί τον «πυροκροτητή» για την ευρύτερη αστάθεια και καταστροφή. Μια νέα ειρήνη δεν ξεκινά από το Παλαιστινιακό, αλλά καταλήγει στις συνοµιλίες για τυχόν παλαιστινιακό κράτος. Εφόσον χρειάζεται και υπάρχουν αραβικές και δυτικές εγγυήσεις γι’ αυτό.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή της Κυριακής