Απαράδεκτη η εισφορά αλληλεγγύης από τους συνταξιούχους
Άρθρο γνώμης
Οι απόµαχοι της ζωής σήµερα αποτελούν µια κατηγορία που δοκιµάζεται και από την ακρίβεια αλλά και από την αδυναµία αξιοπρεπούς διαβίωσης ή κάλυψης των υγειονοµικών τους αναγκών σε πολλές περιπτώσεις
Κάποια από τα πλέον επαίσχυντα εισπρακτικά µέτρα της περιόδου των µνηµονίων ήταν η επιβολή του φόρου της εισφοράς αλληλεγγύης σε γενικές κατηγορίες του πληθυσµού και όχι στους πλέον εύπορους καθώς και η προείσπραξη φόρων της επόµενης χρονιάς µε αυθαίρετη προεκτίµηση και πριν προκύψουν τα εισοδήµατα που θα φορολογούνταν.
Οι τότε αποφάσεις των κυβερνήσεων περιορισµένης αρµοδιότητας λόγω της χρεοκοπίας ελήφθησαν υπό το καθεστώς πιέσεων των ευρωπαϊκών δοµών και των πιστωτών και δεν υπήρξαν απολογίες έκτοτε για το παράλογο και αντικοινωνικό της υιοθέτησής τους – µάλιστα, νοµιµοποιήθηκαν από τα ανώτατα διοικητικά δικαστήρια της χώρας.
Αλλά ας αφήσουµε το τότε και ας πάµε στο τώρα. Υφίσταται ακόµη καταλογισµός του έωλου φόρου µε την επικοινωνιακή διατύπωση εισφορά αλληλεγγύης στους συνταξιούχους. Όλους αυτούς που έχασαν µε «ξαφνικό θάνατο» τις αποταµιεύσεις χρόνων στα Ταµεία τους και σήµερα αποτελούν µια κατηγορία που δοκιµάζεται και από το κόστος ζωής αλλά και από την αδυναµία αξιοπρεπούς διαβίωσης ή κάλυψης των υγειονοµικών τους αναγκών σε πολλές περιπτώσεις.
Προκύπτει ένα ζήτηµα. Τώρα που η κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονοµικών προχωρούν σε αύξηση µισθών και συντάξεων, η εισφορά αλληλεγγύης να απορροφά τις µικρές αυξήσεις για κάποιες κατηγορίες συνταξιούχων. Η κυβέρνηση όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ακολουθεί µεθοδολογικά µια συγκεκριµένη «κοπτοραπτική» στα θετικά µέτρα που υιοθετεί. Αυτά είναι «τόσο όσο» και συνήθως αφορούν ως επί το πλείστον αυτούς που χαρακτηρίζονται ευάλωτες κατηγορίες ή τους πολύτεκνους, τα ΑµεΑ κ.λπ.
Το πρόβληµα όµως που δηµιουργούν το αλµατωδώς αυξηµένο κόστος ζωής αλλά και η ανάγκη πιο γρήγορης αποκατάστασης πλησίον του ευρωπαϊκού µέσου όρου των µεσαίων εισοδηµάτων, ειδικά στους µισθωτούς και τους συνταξιούχους, ακυρώνει τελικά τα όποια θετικά αποτελέσµατα των ενισχυτικών µέτρων της κυβέρνησης στην πράξη. Ίσως ήρθε ο καιρός και το επιβάλλουν οι συνθήκες οι κυβερνητικοί αξιωµατούχοι να µελετήσουν και να εισηγηθούν στον πρωθυπουργό πιο γενναίες πρακτικές για κάποιες κατηγορίες πληθυσµού, όπως για παράδειγµα οι συνταξιούχοι. Πιο ευθύγραµµες και οριστικές.
Για παράδειγµα, πόσο λογικό είναι σήµερα πλέον να επιβαρύνονται οι συνταξιούχοι µε την εισφορά αλληλεγγύης; Ούτε έχουν τις συντάξεις ύψους προηγούµενων δεκαετιών, πριν από τη χρεοκοπία, ούτε τα περιθώρια σε µια τόσο ακριβή χώρα, όπως η Ελλάδα, της ασφαλούς διαβίωσης. Οι πιο πολλές συντάξεις, µέσες και όχι κατώτερες συντάξεις, κινούνται µεταξύ 700 και 1.200 ευρώ.
Αν οι αυξήσεις της τάξης των 50 ευρώ χάνονται από την εισφορά αλληλεγγύης, τότε ποιο είναι το αποτέλεσµα επί της ουσίας; Φυσικά, τα κυβερνητικά επιτελεία θα µιλήσουν για την ανάγκη εκπλήρωσης των στόχων που έχουν τεθεί και για την καταγραφή πλεονασµάτων στον προϋπολογισµό. Όµως, η επιβολή εισφοράς αλληλεγγύης θα πρέπει να µελετηθεί ως προς τις κατηγορίες των εύπορων, πράγµατι, κοινωνικών στρωµάτων, που χαίρουν σωρείας φοροαπαλλαγών και µπορούν να πληρώνουν την εισφορά. Βέβαια, και στην περίπτωση αυτή η εισφορά δεν µπορεί να σκαρφαλώνει ψηλά στα ποσοστά επί του εισοδήµατος.
Σε κάθε περίπτωση καταντά φαύλος κύκλος -δεν επιφέρει ουσιαστικά αποτελέσµατα-, η συνεχής ανακοίνωση µέτρων στήριξης για ειδικές κατηγορίες και µόνον πιεζόµενων εισοδηµατικά, χωρίς να υπάρχει υπέρβαση µέσω κατάργησης ακραίων µέτρων φορολογίας και δηµοσιονοµικής πειθαρχίας της εποχής των µνηµονίων. Οι πολιτικοί, κυβερνητικοί και µη, κοινοβουλευτικοί ή τεχνοκράτες, θα πρέπει να δουλέψουν µε µεγαλύτερη επιµονή κα σίγουρα µε ευφυΐα και δηµιουργικότητα και να παρουσιάσουν λύσεις επί της ουσίας και όχι επί της διαδικασίας ή στη βάση της επικοινωνίας. Η καθηµερινή ζωή έχει πραγµατικές ανάγκες και η σηµερινή Ελλάδα θα πρέπει και επί της ουσίας να εξελίσσεται µετα-µνηµονιακά.
Οι τότε αποφάσεις των κυβερνήσεων περιορισµένης αρµοδιότητας λόγω της χρεοκοπίας ελήφθησαν υπό το καθεστώς πιέσεων των ευρωπαϊκών δοµών και των πιστωτών και δεν υπήρξαν απολογίες έκτοτε για το παράλογο και αντικοινωνικό της υιοθέτησής τους – µάλιστα, νοµιµοποιήθηκαν από τα ανώτατα διοικητικά δικαστήρια της χώρας.
Αλλά ας αφήσουµε το τότε και ας πάµε στο τώρα. Υφίσταται ακόµη καταλογισµός του έωλου φόρου µε την επικοινωνιακή διατύπωση εισφορά αλληλεγγύης στους συνταξιούχους. Όλους αυτούς που έχασαν µε «ξαφνικό θάνατο» τις αποταµιεύσεις χρόνων στα Ταµεία τους και σήµερα αποτελούν µια κατηγορία που δοκιµάζεται και από το κόστος ζωής αλλά και από την αδυναµία αξιοπρεπούς διαβίωσης ή κάλυψης των υγειονοµικών τους αναγκών σε πολλές περιπτώσεις.
Προκύπτει ένα ζήτηµα. Τώρα που η κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονοµικών προχωρούν σε αύξηση µισθών και συντάξεων, η εισφορά αλληλεγγύης να απορροφά τις µικρές αυξήσεις για κάποιες κατηγορίες συνταξιούχων. Η κυβέρνηση όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις ακολουθεί µεθοδολογικά µια συγκεκριµένη «κοπτοραπτική» στα θετικά µέτρα που υιοθετεί. Αυτά είναι «τόσο όσο» και συνήθως αφορούν ως επί το πλείστον αυτούς που χαρακτηρίζονται ευάλωτες κατηγορίες ή τους πολύτεκνους, τα ΑµεΑ κ.λπ.
Το πρόβληµα όµως που δηµιουργούν το αλµατωδώς αυξηµένο κόστος ζωής αλλά και η ανάγκη πιο γρήγορης αποκατάστασης πλησίον του ευρωπαϊκού µέσου όρου των µεσαίων εισοδηµάτων, ειδικά στους µισθωτούς και τους συνταξιούχους, ακυρώνει τελικά τα όποια θετικά αποτελέσµατα των ενισχυτικών µέτρων της κυβέρνησης στην πράξη. Ίσως ήρθε ο καιρός και το επιβάλλουν οι συνθήκες οι κυβερνητικοί αξιωµατούχοι να µελετήσουν και να εισηγηθούν στον πρωθυπουργό πιο γενναίες πρακτικές για κάποιες κατηγορίες πληθυσµού, όπως για παράδειγµα οι συνταξιούχοι. Πιο ευθύγραµµες και οριστικές.
Για παράδειγµα, πόσο λογικό είναι σήµερα πλέον να επιβαρύνονται οι συνταξιούχοι µε την εισφορά αλληλεγγύης; Ούτε έχουν τις συντάξεις ύψους προηγούµενων δεκαετιών, πριν από τη χρεοκοπία, ούτε τα περιθώρια σε µια τόσο ακριβή χώρα, όπως η Ελλάδα, της ασφαλούς διαβίωσης. Οι πιο πολλές συντάξεις, µέσες και όχι κατώτερες συντάξεις, κινούνται µεταξύ 700 και 1.200 ευρώ.
Αν οι αυξήσεις της τάξης των 50 ευρώ χάνονται από την εισφορά αλληλεγγύης, τότε ποιο είναι το αποτέλεσµα επί της ουσίας; Φυσικά, τα κυβερνητικά επιτελεία θα µιλήσουν για την ανάγκη εκπλήρωσης των στόχων που έχουν τεθεί και για την καταγραφή πλεονασµάτων στον προϋπολογισµό. Όµως, η επιβολή εισφοράς αλληλεγγύης θα πρέπει να µελετηθεί ως προς τις κατηγορίες των εύπορων, πράγµατι, κοινωνικών στρωµάτων, που χαίρουν σωρείας φοροαπαλλαγών και µπορούν να πληρώνουν την εισφορά. Βέβαια, και στην περίπτωση αυτή η εισφορά δεν µπορεί να σκαρφαλώνει ψηλά στα ποσοστά επί του εισοδήµατος.
Σε κάθε περίπτωση καταντά φαύλος κύκλος -δεν επιφέρει ουσιαστικά αποτελέσµατα-, η συνεχής ανακοίνωση µέτρων στήριξης για ειδικές κατηγορίες και µόνον πιεζόµενων εισοδηµατικά, χωρίς να υπάρχει υπέρβαση µέσω κατάργησης ακραίων µέτρων φορολογίας και δηµοσιονοµικής πειθαρχίας της εποχής των µνηµονίων. Οι πολιτικοί, κυβερνητικοί και µη, κοινοβουλευτικοί ή τεχνοκράτες, θα πρέπει να δουλέψουν µε µεγαλύτερη επιµονή κα σίγουρα µε ευφυΐα και δηµιουργικότητα και να παρουσιάσουν λύσεις επί της ουσίας και όχι επί της διαδικασίας ή στη βάση της επικοινωνίας. Η καθηµερινή ζωή έχει πραγµατικές ανάγκες και η σηµερινή Ελλάδα θα πρέπει και επί της ουσίας να εξελίσσεται µετα-µνηµονιακά.
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»
