Ευθύνες και κηλίδες για την Πολιτική Προστασία
Άρθρο γνώμης
Αυτό που για ακόµη µια φορά δεν επετεύχθη είναι η παραγωγική προστασία των ιδιωτικών περιουσιών και των δασικών εκτάσεων
Η Ανατολική Αττική κάηκε για µια ακόµη φορά. Θα πει κάποιος: Και πού η πρωτοτυπία; Η Αττική καίγεται µε έναν τρόπο καθιερωµένο κάθε χρόνο σχεδόν, κάτι σαν τις καλοκαιρινές διακοπές.
Το πρωτότυπο στην τελευταία πυρκαγιά ήταν η έκταση που κάλυψε και η αναρχία της. ∆εν είχε καν µέτωπα, ήταν παντού. Σε βαθµό που προκάλεσε τη ∆ευτέρα το πρωί -έκαιγε και επεκτεινόταν από την Κυριακή το µεσηµέρι- απόγνωση στα πληρώµατα των εναέριων µέσων αλλά και στις επίγειες δυνάµεις που επιχειρούσαν, περίπου όπου προλάβαιναν.
Ξεκίνησε από τον Βαρνάβα και το Γραµµατικό, τη Νέα Μάκρη και τον ∆ιόνυσο και έφθασε στο Χαλάνδρι, τα Βριλήσσια και τον Γέρακα, κατακαίοντας την Πεντέλη τη ∆ευτέρα το µεσηµέρι. Μια έκταση 23 χιλιοµέτρων σύµφωνα µε τον απολογισµό και τα τελικά στοιχεία, αλλά µε πορείες που δεν συµπίπτουν και περιοχές που εκτείνονται σε τεράστια ευρύτητα. Πολύ σπάνια στην ιστορία των ετήσιων πυρκαγιών στην Αττική κινδυνεύουν σε τέτοιο βαθµό αστικές πλέον περιοχές όπως στην προκειµένη περίπτωση.
Ο αρµόδιος υπουργός, κ. Κικίλιας, στις δηλώσεις του, όταν πλέον η πυρκαγιά είχε περιοριστεί και σχεδόν ελεγχθεί την Τρίτη το πρωί, αναφέρθηκε στα εξής σηµεία: στον όγκο των επαρκών δυνάµεων εναερίων και επίγειων, στον χρόνο πρώτης ανταπόκρισης, περίπου στα 5 λεπτά, στην αποτελεσµατικότητα του µηχανισµού της Πολιτικής Προστασίας σε εκατοντάδες φωτιές στην Ελλάδα µέχρι τώρα και στην αναγνώριση και τις ευχαριστίες προς τις δυνάµεις της Πυροσβεστικής, ∆ασικής Υπηρεσίας, Αστυνοµίας, Ενόπλων ∆υνάµεων, τοπικής αυτοδιοίκησης και τους εθελοντές, που µε αυταπάρνηση και επαγγελµατισµό επιχείρησαν για την ανάσχεση της πυρκαγιάς. Με τον τρόπο αυτόν ο αρµόδιος υπουργός της κυβέρνησης όρισε ουσιαστικά τα όρια της πολιτικής ευθύνης.
Από εκεί και πέρα, σύµφωνα µε τις επιλογές και τους χειρισµούς της κυβέρνησης, η πολιτική ευθύνη αναπτύσσεται στην καταγραφή των ζηµιών και στη διαχείριση µέτρων στήριξης στους πυροπαθείς και τις αποζηµιώσεις όπου προβλέπονται. Για τα υπόλοιπα ως προς τη διαχείριση της πυρκαγιάς και τις αιτίες της πρωτοφανούς επέκτασής της προφανώς ευθύνεται ο επιχειρησιακός τοµέας, οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι ιδιώτες που δεν είχαν καθαρίσει τα οικόπεδά τους και τις περιαστικές εκτάσεις και σε κάθε περίπτωση ο «κακός µας ο καιρός». ∆ηλαδή η αλλαγή του κλίµατος, η άνοδος των θερµοκρασιών, η ξηρασία και η ανοµβρία του χειµώνα, το µελτέµι του Αυγούστου, που ήταν ως συνήθως σφοδρό, η µορφολογία του εδάφους, το αυθαίρετο της δόµησης και ούτω καθεξής.
Τα επικοινωνιακά επιτελεία µάλιστα, κάνοντας την δουλειά τους, «ανακάλυψαν» και διέδωσαν ως διακριτή αιτία της επέκτασης της τελευταίας πυρκαγιάς τις «κηλίδες». Μόνον που αυτή δεν είναι καινοφανής αιτία. Ουσιαστικά µιλούν για τα κουκουνάρια που έλεγαν παραδοσιακά οι πυροσβέστες ότι επεκτείνουν την φωτιά µε το φύσηµα του αέρα. Μόνο που τώρα οι «κηλίδες» -µπράβο σε αυτόν που το σκέφτηκε, άξιος ο µισθός του- αναφέρονται και σε κοµµάτια κεκαυµένης ύλης δένδρων που εκτοξεύονται µακριά και όχι µόνον σε κουκουνάρια πεύκων.
Από εκεί και πέρα για µια ακόµη φορά είχαµε στον επιχειρησιακό σχεδιασµό την προτεραιότητα να διαφυλαχτούν οι ανθρώπινες ζωές κατά προτεραιότητα, που στον µέγιστο βαθµό επετεύχθη µε τις εκκενώσεις από την Αστυνοµία και τις προειδοποιήσεις και τις οδηγίες από το «112» πλην µιας, δυστυχώς, περίπτωσης, της 65χρονης εργαζόµενης σε επιχείρηση στη ρεµατιά του Χαλανδρίου. Αυτό που για µια ακόµη φορά δεν επετεύχθη είναι η παραγωγική προστασία ιδιωτικών περιουσιών και δασικών εκτάσεων.
Η καταστροφή θα µπορούσε µάλιστα να χαρακτηριστεί πρωτοφανής. Την επόµενη ηµέρα εξελίσσονται οι συνήθεις αναλύσεις, προτάσεις, εισηγήσεις ειδικών, τα παράπονα της τοπικής αυτοδιοίκησης προς την κεντρική κυβέρνηση και το αντίστροφο, τα µιντιακά µακροσκελή αφιερώµατα. Ουσιαστικά µηδέν εις το πηλίκο. Απογοήτευσις...
Το πρωτότυπο στην τελευταία πυρκαγιά ήταν η έκταση που κάλυψε και η αναρχία της. ∆εν είχε καν µέτωπα, ήταν παντού. Σε βαθµό που προκάλεσε τη ∆ευτέρα το πρωί -έκαιγε και επεκτεινόταν από την Κυριακή το µεσηµέρι- απόγνωση στα πληρώµατα των εναέριων µέσων αλλά και στις επίγειες δυνάµεις που επιχειρούσαν, περίπου όπου προλάβαιναν.
Ξεκίνησε από τον Βαρνάβα και το Γραµµατικό, τη Νέα Μάκρη και τον ∆ιόνυσο και έφθασε στο Χαλάνδρι, τα Βριλήσσια και τον Γέρακα, κατακαίοντας την Πεντέλη τη ∆ευτέρα το µεσηµέρι. Μια έκταση 23 χιλιοµέτρων σύµφωνα µε τον απολογισµό και τα τελικά στοιχεία, αλλά µε πορείες που δεν συµπίπτουν και περιοχές που εκτείνονται σε τεράστια ευρύτητα. Πολύ σπάνια στην ιστορία των ετήσιων πυρκαγιών στην Αττική κινδυνεύουν σε τέτοιο βαθµό αστικές πλέον περιοχές όπως στην προκειµένη περίπτωση.
Ο αρµόδιος υπουργός, κ. Κικίλιας, στις δηλώσεις του, όταν πλέον η πυρκαγιά είχε περιοριστεί και σχεδόν ελεγχθεί την Τρίτη το πρωί, αναφέρθηκε στα εξής σηµεία: στον όγκο των επαρκών δυνάµεων εναερίων και επίγειων, στον χρόνο πρώτης ανταπόκρισης, περίπου στα 5 λεπτά, στην αποτελεσµατικότητα του µηχανισµού της Πολιτικής Προστασίας σε εκατοντάδες φωτιές στην Ελλάδα µέχρι τώρα και στην αναγνώριση και τις ευχαριστίες προς τις δυνάµεις της Πυροσβεστικής, ∆ασικής Υπηρεσίας, Αστυνοµίας, Ενόπλων ∆υνάµεων, τοπικής αυτοδιοίκησης και τους εθελοντές, που µε αυταπάρνηση και επαγγελµατισµό επιχείρησαν για την ανάσχεση της πυρκαγιάς. Με τον τρόπο αυτόν ο αρµόδιος υπουργός της κυβέρνησης όρισε ουσιαστικά τα όρια της πολιτικής ευθύνης.
Από εκεί και πέρα, σύµφωνα µε τις επιλογές και τους χειρισµούς της κυβέρνησης, η πολιτική ευθύνη αναπτύσσεται στην καταγραφή των ζηµιών και στη διαχείριση µέτρων στήριξης στους πυροπαθείς και τις αποζηµιώσεις όπου προβλέπονται. Για τα υπόλοιπα ως προς τη διαχείριση της πυρκαγιάς και τις αιτίες της πρωτοφανούς επέκτασής της προφανώς ευθύνεται ο επιχειρησιακός τοµέας, οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι ιδιώτες που δεν είχαν καθαρίσει τα οικόπεδά τους και τις περιαστικές εκτάσεις και σε κάθε περίπτωση ο «κακός µας ο καιρός». ∆ηλαδή η αλλαγή του κλίµατος, η άνοδος των θερµοκρασιών, η ξηρασία και η ανοµβρία του χειµώνα, το µελτέµι του Αυγούστου, που ήταν ως συνήθως σφοδρό, η µορφολογία του εδάφους, το αυθαίρετο της δόµησης και ούτω καθεξής.
Τα επικοινωνιακά επιτελεία µάλιστα, κάνοντας την δουλειά τους, «ανακάλυψαν» και διέδωσαν ως διακριτή αιτία της επέκτασης της τελευταίας πυρκαγιάς τις «κηλίδες». Μόνον που αυτή δεν είναι καινοφανής αιτία. Ουσιαστικά µιλούν για τα κουκουνάρια που έλεγαν παραδοσιακά οι πυροσβέστες ότι επεκτείνουν την φωτιά µε το φύσηµα του αέρα. Μόνο που τώρα οι «κηλίδες» -µπράβο σε αυτόν που το σκέφτηκε, άξιος ο µισθός του- αναφέρονται και σε κοµµάτια κεκαυµένης ύλης δένδρων που εκτοξεύονται µακριά και όχι µόνον σε κουκουνάρια πεύκων.
Από εκεί και πέρα για µια ακόµη φορά είχαµε στον επιχειρησιακό σχεδιασµό την προτεραιότητα να διαφυλαχτούν οι ανθρώπινες ζωές κατά προτεραιότητα, που στον µέγιστο βαθµό επετεύχθη µε τις εκκενώσεις από την Αστυνοµία και τις προειδοποιήσεις και τις οδηγίες από το «112» πλην µιας, δυστυχώς, περίπτωσης, της 65χρονης εργαζόµενης σε επιχείρηση στη ρεµατιά του Χαλανδρίου. Αυτό που για µια ακόµη φορά δεν επετεύχθη είναι η παραγωγική προστασία ιδιωτικών περιουσιών και δασικών εκτάσεων.
Η καταστροφή θα µπορούσε µάλιστα να χαρακτηριστεί πρωτοφανής. Την επόµενη ηµέρα εξελίσσονται οι συνήθεις αναλύσεις, προτάσεις, εισηγήσεις ειδικών, τα παράπονα της τοπικής αυτοδιοίκησης προς την κεντρική κυβέρνηση και το αντίστροφο, τα µιντιακά µακροσκελή αφιερώµατα. Ουσιαστικά µηδέν εις το πηλίκο. Απογοήτευσις...
*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή»
