Η αριστερά απλώς βρίσκεται απέναντι στον εαυτό της. Από τη μία έχει υπό την ευθύνη της τη διαχείριση του κράτους. Από την άλλη έχει ένα παρελθόν στην παρανομία. Με το όπλο παρά πόδα. Παλαιότερα αναλάμβανε την ευθύνη δολοφονιών, βομβιστικών ενεργειών και τρομοκράτησης των νομοταγών Ελλήνων. Σήμερα η αριστερά έχει την ευθύνη του νόμου και της τάξης.

Η αριστερά πλέον μοιάζει με την οικογένεια Βούτση. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα και πολύ πραγματικό για να μείνει ασχολίαστο. Βούτσης εναντίον Βούτση. Ο πατέρας Πρόεδρος της Βουλής και τρίτος πολιτειακός παράγων. Ο γιος «αλληλέγγυος» του «Λάμπρου», του κεντρικού εκτελεστή και επιχειρησιακού «διοικητή» της «17 Νοέμβρη».

Το γεγονός ότι η αριστερά μοιάζει με «διχασμένο κορμί» στην παρούσα φάση δίνει εύσημα σε μια Ελλάδα που δεν ανησυχεί για τον γιο Βούτση, αφού θεσμικά τιμά τον πατέρα Βούτση. Η τρομοκρατία για να λειτουργεί χρειάζεται συνθήκες απέναντί της. Χρειάζεται περιβάλλον για να στρατολογήσει τα μέλη της, για να κηρύξει τον ένοπλο δολοφονικό αγώνα της. Χρειάζεται ασφυξία και καταπίεση, που ακόμη και στην Ελλάδα τη σημερινή, των νεόπτωχων και των ταπεινωμένων, δεν της προσφέρεται.

Σε κάθε περίπτωση, η οργή που εκφράζει η οικογένεια Μητσοτάκη, που έχει νεκρό από την τρομοκρατία της 17Ν, είναι αποδεκτή και πολιτικά απολύτως δικαιολογημένη. Ομοίως η δυσφορία ξένων πρέσβεων, οι χώρες των οποίων επίσης έχουν νεκρούς. Όμως το κράτος και η κοινωνία δεν μπορεί να εκδηλώνουν πανικό επειδή ο Δ. Κουφοντίνας θα βρεθεί για 48 ώρες έξω από το κελί του. Το μήνυμα δεν μπορεί να είναι ο φόβος απέναντί του. Αλλά η ηρεμία του νικητή. Ο νόμος και η τάξη των πολλών. Το εποικοδόμημα του οργανωμένου, εθνικού πολιτισμού μας νίκησε και επικράτησε της εγκληματικής φύσης του και του ηθικού μηδενισμού που διακήρυξε με τις πράξεις του. Ο Κουφοντίνας και οι «σύντροφοί» του ηττήθηκαν. Τα όπλα τους σίγησαν. Ο ίδιος παρεδόθη στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών λίγο πριν από τη σύλληψή του.

Στην Ελλάδα έχουμε επιλέξει τη μη επιβολή της θανατικής ποινής. Άρα δεν θα λυπηθούμε και δεν θα τρομάξουμε από μια ολιγοήμερη άδεια ύστερα από 15 χρόνια.