ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ -κάθε κράτος- έχει δύο «συνεταίρους» για τη λειτουργία του. Την πολιτική τάξη, που διοικεί υπό την ευρεία του όρου έννοια, και τους πολίτες, που δρουν ανεξάρτητα ή στελεχώνουν την κρατική μηχανή. Ας επαναλάβουμε λοιπόν ότι το κράτος δεν είναι μία άυλη, θεωρητική έννοια. Κατά συνέπειαν έχει δύο συλλειτουργούς. Αυτή η ψευδαίσθηση πολλών, που βρίσκονται και στις δύο πλευρές, και της πολιτικής και των πολιτών, ότι το κράτος είναι μια αφηρημένη έννοια, οδηγεί και τους μεν και τους δε σε επικίνδυνες απερισκεψίες. Οι μεν υπόσχονται τα πάντα, ειδικώς αν δεν διαχειρίζονται τον κρατικό κορβανά, και, κυρίως, όταν ξέρουν ότι δεν έχουν καμία προοπτική να τον διαχειριστούν. Οπότε χαϊδεύουν αυτιά, πέραν των πραγματικών δυνατοτήτων του κράτους. Πόσω μάλλον ενός χρεωμένου κράτους όπως η Ελλάδα, που «γεννήθηκε» ως κράτος με δανεικά και με δανεικά πορεύτηκε.Οι πολίτες, και συγκεκριμένα οι επαγγελματικές τάξεις, απαιτούν και αυτοί περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει το κράτος. Και γιατί άραγε να μη το κάνουν, όταν υπεύθυνοι, υποτίθεται, πολιτικοί τάζουν λαγούς με πετραχήλια;

ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ αυτήν τη βλέπουμε σήμερα. Από τη μια αντιπολίτευση που μπορεί να υπερθεματίζει στα αιτήματα των αγροτών, διότι απλώς ξέρει ότι ποτέ -με τα σημερινά δεδομένα τουλάχιστον- δεν θα χρειαστεί να εκπληρώσει τις υποσχέσεις αυτές. Όμως παρασύρει τους πολίτες, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τον αγροτικό κόσμο, σε μια απατηλή πραγματικότητα και τον αναγκάζει να προβάλλει αιτήματα πέραν των κρατικών δυνατοτήτων. Που για να εξυπηρετηθούν, είτε με νέα κρατικά δάνεια είτε με αύξηση της φορολογίας, πάλι εμείς οι υπόλοιποι θα κληθούμε να πληρώσουμε το μάρμαρο.

ΚΑΛΩΣ ή κακώς οι αγρότες διαχρονικά έχουν αποτελέσει μια προνομιακή τάξη έναντι άλλων επαγγελματιών. Έχουν ασφαλώς δυσκολίες και από απρόβλεπτους παράγοντες στην αγροτική τους ενασχόληση. Όμως έχει διερωτηθεί κανείς αν οι ενισχύσεις που κατά καιρούς λαμβάνουν με διαφορετικές κάθε φορά αιτίες, έχουν αντιστοιχία και σε άλλες τάξεις, όπως λ.χ. οι εργάτες βιομηχανίας ή οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, που τα φέρνουν δύσκολα, ίσως και δυσκολότερα από τον αγροτικό κόσμο, δεδομένου ότι οι προοπτικές τους είναι συγκεκριμένες, αν όχι πεπερασμένες; Ποιος τους έχει κακομάθει; Ξέρουμε ποιοι. Όπως ξέρουμε επίσης ότι η ψήφος όλων των πολιτών είναι ίσης βαρύτητας και αυτή των αγροτών δεν έχει περισσότερα καντάρια…

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή»