Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το ζήτημα της ακρίβειας, ή άλλως της εξέλιξης των τιμών, είναι ένα ζήτημα με πολύ σημαντικές κοινωνικές διαστάσεις, στο μέτρο που ο πληθωρισμός αποδυναμώνει την αγοραστική αξία των εισοδημάτων. Αυτό ήδη αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, καθώς η ακρίβεια έχει περάσει στην πρώτη θέση των ανησυχιών των πολιτών. Το θέμα της ακρίβειας έχει δύο διαστάσεις: την πολιτική και την οικονομική. Δηλαδή, τη διάσταση που δίνει την αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ μίας κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καθώς και την πραγματική του, που ενδιαφέρει άμεσα τους πολίτες.

Όσον αφορά την οικονομική πλευρά του θέματος. Ζούμε σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς, το οποίο έχει βεβαίως και τα πλεονεκτήματά του αλλά και τα μειονεκτήματα, στις περιπτώσεις που η αγορά δεν μπορεί να λειτουργήσει με όρους επαρκούς ανταγωνισμού ή που για ορισμένα προϊόντα συνομολογούνται καρτέλ. Αυτή είναι μία πραγματικότητα για την Ελλάδα. Βεβαίως, αυτά τα μειονεκτήματα εντοπίζονται σε κάθε ελεύθερη αγορά. Ακόμη και σε εκείνες δηλαδή που η ανάπτυξη είναι μεγαλύτερη της ελληνικής και οι επιχειρήσεις οι οποίες δρουν ανταγωνιστικά η μία προς την άλλη -με επιπτώσεις επί των τιμών, ευεργετικές για τον καταναλωτή- είναι πολύ περισσότερες.

Από την άλλη πλευρά, ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζεται η ακρίβεια σε άλλες δυτικές χώρες δεν βασίζεται μόνο στην αυξημένη παραγωγή προϊόντων ή στην αστυνόμευση. Καθοριστικό ρόλο, στο πλαίσιο της καθοριστικής όσο και κυρίαρχης αρχής της προσφοράς και της ζήτησης, μπορούν και παίζουν οι ίδιοι οι καταναλωτές με την αγοραστική συμπεριφορά τους. Μια συμπεριφορά που συνίσταται στην αναζήτηση προϊόντων με την ιδανικότερη σχέση τιμής και ποιότητας. Ασφαλώς δύσκολο σε συγκεκριμένου εύρους αγορές όπως η ελληνική.

Η διαφορά από άλλες χώρες είναι ότι οι κοινωνίες πολιτών είναι περισσότερο οργανωμένες σε αντιπροσωπευτικά σώματα. Έτσι οι αντιδράσεις των πολιτών -που δείχνουν και μία συλλογική πειθαρχία- στέλνουν ηχηρά μηνύματα στις επιχειρήσεις και τους εμπόρους και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό κάθε φορά. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς κάθε φορά που μία εμπορική επιχείρηση, όταν διαπιστώνει ότι λόγω των τιμών της χάνει πελατεία, αναγκάζεται να ρίξει τις τιμές, και το κέρδος που θεωρητικά χάνει αντισταθμίζεται από ένα άλλο κέρδος που προκύπτει από την αύξηση του τζίρου της από την πώληση φθηνότερων προϊόντων. Κι έτσι υπάρχουν δύο κερδισμένοι...

Σημασία έχει λοιπόν να καταλάβουν και οι καταναλωτές ότι διαθέτουν δύναμη πίεσης, αλλά και οι επιχειρήσεις ότι δεν μπορούν στο διηνεκές να προσελκύουν πελάτες με υψηλές τιμές. Όμως, η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες η Ελλάδα δεν διαθέτει ισχυρές οργανώσεις καταναλωτών που να μπορούν να ασκήσουν τις προαναφερθείσες πιέσεις.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή