Όταν αρχίσεις να αιμορραγείς ανεξέλεγκτα από μια ανοιχτή πληγή, χρειάζεσαι έναν γιατρό του επιπέδου του κ. Σωτήρη Τσιόδρα αμέσως να την επιδέσει και όχι έναν γιατρό που θα σου κάνει κήρυγμα. Και, όταν εκατομμύρια πρόθυμοι και ικανοί εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας και όλο αυτό το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό πετιέται στα σκουπίδια, αυξάνοντας τους νεόπτωχους της κρίσης χρεών του 2010, έχεις ανάγκη από πολιτικούς ηγέτες που εργάζονται για να αποφευχθεί η εξάπλωση της πτωχοποίησης στις κοινωνίες και όχι από πολιτικάντηδες που κάνουν κηρύγματα. Δυστυχώς, τα κηρύγματα ήταν και παραμένουν πολύ της μόδας. Και κυριαρχούν σε όλες τις Συνόδους Κορυφής του πλανήτη και, προφανώς, της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Γιατί αυτό που παρακολουθούμε σήμερα είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι ηγέτες που διαθέτουν επιρροή εξουσίας εκμεταλλεύονται κυρίως σαν πολιτική ευκαιρία μια κρίση, αντί να προσπαθούν να την επιλύσουν. Ομως, είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι η απόγνωση απελευθερώνει τα «ζωώδη ένστικτα» των ανθρώπων. Χωρίς φόβο. Χωρίς οργή, καν. Ψυχρά, υπολογισμένα, με βαθιά αίσθηση της Ιστορίας. Είναι υποκρισία και αυταπάτη να λένε οι πολιτικοί ότι θα αντιμετωπίσουν μια οικονομική καταστροφή, μάλιστα εν προόδω, με αυτές τις αποφάσεις. Και είναι προδοσία ιστορική, ασυγχώρητη, να ολιγωρήσουν οι σημερινοί ηγέτες. Να τους θυμίσω τη ρήση του Αντενάουερ ότι «η Ιστορία είναι το σύνολο των πραγμάτων που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί».

Οταν ακούς την Κρισταλίνα Γκεορκίεβα, τη Βουλγάρα επικεφαλής του ΔΝΤ, να δηλώνει σχεδόν δακρυσμένη ότι «η πανδημία που σαρώνει τον κόσμο θα προκαλέσει τον χειρότερο αντίκτυπο από τη Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του 1930 στις ΗΠΑ και περισσότερες από 170 χώρες θα βιώσουν το κατά κεφαλήν εισόδημα να μειώνεται»... Οταν διαβάζεις την Κριστίν Λαγκάρντ, τη Γαλλίδα πρόεδρο της ΕΚΤ, να εκτιμά ότι «η ευρωζώνη αναμένεται να σημειώσει δραματική ύφεση»... Οταν μαθαίνεις ότι η Fed και η Τράπεζα της Αγγλίας τυπώνουν χρήμα δισεκατομμύρια δολάρια και στερλίνες για τις κυβερνήσεις τους και η γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ενωση συζητά για νέα δάνεια με δήθεν σύγχρονα «εργαλεία»... Αλλά όταν βλέπεις και τη Γερμανίδα πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, να διαφημίζει το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τα «UrsulaBonds», όπως βαπτίστηκαν από τη «La Repubblica» μέσω του νέου πολυετούς Προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την περίοδο 20212027... Και όταν διαβάζεις το «μπλαμπλαμπλα» της πρότασης για το Ταμείο Ανάκαμψης, που ήταν αρχικώς γαλλικής έμπνευσης και στη συνέχεια μεταλλάχθηκε στην ισπανική εκδοχή του... Τότε απελπίζεσαι. Ενώ η γλώσσα της αλήθειας του Ιταλού πρωθυπουργού, Τζουζέπε Κόντε, που, ματαίως, συνεχίζει να διεκδικεί το ευρωκορονοομόλογο, αρνούμενος τα δάνεια του ESM, ως «εργαλείο», με το επιχείρημα τα όσα... έπαθε η Ελλάδα... Τότε, απλώς, η απελπισία κορυφώνεται.
Η κρίση του χρέους δεσμεύει τους πολίτες των χωρών να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό
Πάνω στον φόβο... των λέξεων οι πολιτικοί έχτιζαν ανέκαθεν ολόκληρες καριέρες. Οι λέξεις, όμως, δεν φόβιζαν πάντα όλους το ίδιο. Η λέξη «πτώχευση» αντηχεί ξανά τρομερή, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την πτώχευση μιας χώρας όπως τη ζήσαμε εμείς το 2010. Επειδή είναι άκομψο να το παραδεχθούν οι πολιτικοί, προτιμούν να πτωχεύσουν έναντι των πολιτών τους, αθετώντας όλα όσα τους οφείλουν: δημόσιες υπηρεσίες, μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, παιδεία, υγεία και πολλά άλλα που θυσιάστηκαν στην Ελλάδα για να εξυπηρετηθεί το χρέος.
Ωσότου να πεθάνει από τα χρέη η κοινωνία. Αυτό ακριβώς φοβούνται ξανά σήμερα στην υπερχρεωμένη Ιταλία και στην Ευρώπη. Οπως και στις υπερχρεωμένες ΗΠΑ. Η κρίση του χρέους δεσμεύει τους πολίτες των χωρών να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό. Ο φαύλος κύκλος «δάνεια για αποπληρωμή του χρέους συνταγές που προκαλούν βαθιά ύφεση και μεγαλώνουν το χρέος και νέα δάνεια», που διαπιστώνεται με τις οδυνηρές συνέπειες στην πραγματική οικονομία, δεν τερματίζεται. Αυτό που πριν από τις κρίσεις μοιάζει με «δημιουργία πλούτου» δεν είναι παρά «δημιουργία χρέους».