Παρακολουθώντας τα γεγονότα βίας με τα οποία ξεκίνησε και συνεχίστηκε η εβδομάδα, εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι την εποχή πού διάγουμε, την εποχή ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν δύο διαφορετικές μορφές βίας, πού αντιμετωπίζονται με διαφορετικούς τρόπους και αντιδράσεις.
Τα πρώτα απ’ αυτά, Δευτέρα βράδυ, στη Θεσσαλονίκη. Αγώνας πρωταθλήματος Ηρακλή – ΠΑΣ Γιάννινα, όπου οι οπαδοί της γηπεδούχου ήρθαν σε σύγκρουση με τις πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις. Αιτία των επεισοδίων, οι διαφορές των οργανωμένων οπαδών του Ηρακλή με την ιδιοκτησία της ομάδας.

«Τυχερός» της περίστασης, ένας δημοσιογράφος από τα Γιάννινα πού κατά τη διάρκεια των επεισοδίων τραυματίστηκε στο κεφάλι από πέτρα.

Τα επακόλουθα βεβαίως θα είναι ιδιαίτερα δυσάρεστα γιά τον Ηρακλή, αφού εκτός των βαθμολογικών συνεπειών θα έχει να αντιμετωπίσει και την οργή της Πολιτείας, η οποία δηλώνει πάντα και συνεχώς αμείλικτη. Κάτι πού επισήμανε, με την γνωστή, επίμονη ρητορική της κυβέρνησης και ο υφυπουργός Αθλητισμού κ. Βασιλειάδης, με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του : «Θα εφαρμοστεί η νομιμότητα με απόλυτη αυστηρότητα, προς κάθε κατεύθυνση. Η κυβέρνηση έχει εκφράσει πολλάκις μέσω της αθλητικής ηγεσίας της χώρας, την κατηγορηματική πρόθεσή της να πατάξει τις πηγές από τις οποίες εκπορεύεται η βία».

Και βέβαια, οι δηλώσεις του υφυπουργού Αθλητισμού κατά κανόνα καταλήγουν πάντα στο περιβόητο «μαχαίρι» πού γιά μία ακόμη φορά, αλλά αυτή … σίγουρα, θα … «φτάσει στο κόκαλο» !

ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΚΟΚΑΛΟ

Και ενώ οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης εμφανίζονταν αποφασισμένοι να πατάξουν τη βία, να την κονιορτοποιήσουν, να την εξαλείψουν από το ελληνικό ποδόσφαιρο, ήρθαν οι εκδηλώσεις γιά τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, να δείξουν με τον πλέον θέσφατο και κατηγορηματικό τρόπο τις πραγματικές προθέσεις και διαθέσεις της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της βίας.
Όπως κάθε χρόνο από εκείνη την μαύρη ημέρα, οι εκδηλώσεις στη μνήμη του Αλέξη ξεκίνησαν γεμάτες βία, η οποία όσο πέρναγε η ώρα τόσο θέριευαν περισσότερο και ξεδιπλώνονταν σε μεγαλύτερη έκταση. Αυτή τη φορά, ο υφυπουργός Αθλητισμού δεν μίλησε καθόλου, αλλά όχι μόνον αυτός. ΚΑΝΕΝΑΣ υφυπουργός ή Υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα δεν βγήκε να πεί το παραμικρό γιά την τρομακτική μορφή ΒΙΑΣ πού- όπως κάθε φορά – κατέστρεφε, διαλύοντας κάθε κοινωνική δομή μιας ολόκληρης πόλης.
Κανένας κυβερνητικός δεν βγήκε να αναφέρει κάτι γιά το «μαχαίρι» πού «θα φτάσει στο κόκαλο», κανείς δεν καταδίκασε επίσημα και δημόσια τα επεισόδια, υποσχόμενος ταυτόχρονα με κατηγορηματικότητα, ότι «η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μην τα ξαναεπιτρέψει».
Όχι, ΟΥΔΕΙΣ ασχολήθηκε ούτε κατ’ ελάχιστον, σε σύγκριση με τις αρές και τους αφορισμούς πού ακολούθησαν τα μάλλον ασήμαντα και μικρής διάρκειας επεισόδια του Καυταντζογλείου. Η εντύπωση πού διαχύθηκε στην κοινή γνώμη, είναι ότι ΑΛΛΗ είναι η βία στα γήπεδα, και ΑΛΛΗ η βία των Εξαρχείων, των αναρχικών ή των αντιεξουσιαστών, σύμφωνα με την νεοφανή ορολογία.
Η βία των γηπέδων, γιά τους λεονταριστές της κυβέρνησης, είναι η ΚΑΚΗ βία, αυτή πού πρέπει να παταχθεί, να διαλυθεί, να κονιορτοποιηθεί. Η άλλη βία, η βία των δρόμων και της αναρχικής αντίστασης, είναι η «καλή» βία, η βία των … «αγωνιστών», η βία των παλαιών, τωρινών ή μελλοντικών «συμμάχων» στον τομέα των … «λαϊκών» αγώνων και διεκδικήσεων.

Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Τα τελευταία δύο χρόνια, οι αρμόδιοι γιά τον Αθλητισμό (δλδ. για το ποδόσφαιρο ) κυβερνητικοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να … «νομοθετούν» με πρόσχημα, αφορμή και λόγω της «γηπεδικής βίας». Οι προσπάθειές τους να περάσουν με νόμους τις διάφορες υπεραρμοδιότητες πού προόριζαν γιά τους … εαυτούς τους, στέφονταν πάντοτε από επιτυχία, λόγω του μπετό των 153 της Βουλής. Ετσι, με κορώνες πού άλλοτε έβγαζαν γέλια, άλλοτε απλά ενοχλούσαν, άλλοτε προκαλούσαν αγανάκτηση, ο Κοντονής περνούσε διάφορες διατάξεις νόμων, επιφανειακά «γιά τη βία», με επιχειρήματα μελοδραματικά προς το γελοίο και καθόλου βεβαίως πειστικά, όπως εκείνο το … αριστουργηματικό του … πατέρα πού έβλεπε το παιδί του να φεύγει γιά το γήπεδο και δεν ήξερε αν θα το ξαναδεί !
Βεβαίως, γιά τα παιδιά πού μάχονται στους δρόμους στις διάφορες εκδηλώσεις μνήμης ( και εννοώ και αντιεξουσιαστές και αστυνομικούς ) και τα οποία με τον καταιγισμό των μολότωφ, των πλαστικών σφαιρών και των καπνογόνων έχουν και άπειρα περισσότερες πιθανότητες να μην γυρίσουν σπίτια τους να τα ξαναδούν οι γονείς τους, οι ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ τύπου Κοντονή δεν έχουν καμία ευαισθησία. Αυτά, δεν είναι … χουλιγκάνοι των γηπέδων, είναι … «λαϊκοί αγωνιστές» πού αντιμάχονται την «κρατική τρομοκρατία» και την «αστυνομική αυθαιρεσία».
Ο νέος υφυπουργός Αθλητισμού κ. Βασιλειάδης, δεν δίνει μέχρι στιγμής δείγματα γραφής «α λα Κοντονής». Δεν μοιάζει γιά τόσο ακραίος σε συμπεριφορά, δηλώσεις και αποφάσεις.
Θα πρέπει να προσέξει να μην πέσει στην παγίδα του εύκολου λαϊκισμού διά του εντυπωσιασμού της Κοινής Γνώμης και αποφασίσει να αναμειχθεί και σε τομείς και θέματα πού ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΟΡΟΥΝ, όπως η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, πού πρέπει να καταλάβει και να εμπεδώσει, ότι είναι ΙΔΙΑ, ασχέτως του χώρου εφαρμογής της.
Δεν υπάρχει γηπεδική βία, αλλά ΒΙΑ. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική εγκληματικότητα, αλλά ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, πού τη βλέπουμε καθημερινά να εξαπλώνεται και να εξελίσσεται πολύμορφα, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.
Οι παραβάσεις νόμων, τιμωρούνται και πρέπει να τιμωρούνται. Όμως, από τις αρμόδιες θεσμικές ασπίδες της έννομης κοινωνίας και ΟΧΙ από τους διάφορους … «Δον Κιχώτες» της πολιτικής.
Και βεβαίως, σε μία κοινωνία πού μαστίζεται από γεγονότα βίας, πού καίγονται οι δρόμοι της, πού οι κάθε λογής εγκληματικές φατρίες, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, μέλη διαφόρων περίεργων «επαναστατικών» οργανώσεων, φτάνουν στο σημείο να … εκδίδουν προειδοποιητικές ανακοινώσεις προς τους πολίτες διατάζοντάς τους να αποσύρουν τα αυτοκίνητά τους γιά να μην τους τα … καταστρέψουν, το να μιλάνε οι υπουργοί γιά … μαχαίρια πού θα μπούνε στο κόκαλο, επειδή κάποιοι οργανωμένοι οπαδοί πλακώθηκαν με αστυνομικούς, δεν συνιστά απλά υποκρισία.

Συνιστά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ, ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ και εν τέλει ανεπανάληπτη ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ.