To να έχεις πρωθυπουργό
Σε αντίθεση με την Τουρκία, η κατάστασηστην Ελλάδα δείχνεινα διατηρεί τη σταθερότητα και την κανονικότητά της
Βρισκόμαστε σήμερα μία ημέρα μετά τις τουρκικές εκλογές και μόλις μία εβδομάδα πριν από τις ελληνικές εκλογές.
Οι προβλέψεις δεν είναι καθόλου σαφείς αν σήμερα η Τουρκία θα αποκτήσει πλειοψηφική κυβέρνηση και πρόεδρο. Παρά τα όσα γράφονται και τα πολύ περισσότερα που λέγονται, δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή εκτίμηση αν η επόμενη ημέρα στη γειτονική χώρα θα έχει ηρεμία ή θα ακολουθήσει τον δρόμο του Σουδάν. Ακόμη όμως και αν όλα κυλήσουν στο θετικό σενάριο για τους πληθυσμούς στην απέναντι ασιατική ακτή και την ευρεία ενδοχώρα της Ανατολίας, σε κάθε περίπτωση η Τουρκία βρίσκεται στο «κατώφλι» της καταστροφής που η Ελλάδα βρέθηκε περίπου μια δεκαετία πριν. Το οικονομικό χάος και η εκποίηση των πάντων εκεί, σε συνθήκες κλιμακούμενου ανταγωνισμού μάλιστα Μεγάλων Δυνάμεων, κάνουν την ατμόσφαιρα για τους Τούρκους πολίτες δραματική.
Αντίθετα, η κατάσταση στην Ελλάδα δείχνει να διατηρεί τη σταθερότητα και την κανονικότητά της. Ακόμη και στη φυσική κορύφωση των κομματικών διαξιφισμών και τακτικισμών, με στόχο την προσέλκυση περισσότερων ψήφων. Τα περισσότερα κόμματα, τα μικρά αρχικά, τα μεσαία στη συνέχεια, ακόμη και αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης εντέλει, κυριολεκτικά «αυτοκτόνησαν» ή «αυτοκτονούν» πολιτικά. Αυτή η εξέλιξη κάνει διαφορετική τη συγκεκριμένη εκλογική περίοδο από προηγούμενες.
Ουσιαστικά και παρά την ένταση εντυπώσεων στο πολιτικό προσκήνιο, κανείς δεν είναι έτοιμος -ή μήπως κανείς δεν θα τολμούσε- να αναλάβει πρωθυπουργός την επόμενη τετραετία. Τις πολιτικές ηγεσίες που έχουν καταλάβει από τις εμπειρίες της προηγούμενης τετραετίας ότι μιλάμε για απολύτως απρόβλεπτη εποχή, ουσιαστικά τις ενδιαφέρει να αναφέρονται ως «ηγεσία», αλλά όχι να αποδεχθούν ευθύνες διακυβέρνησης. Ειδικά αυτοτελούς ή αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Η Ελλάδα φυσικά έχει πρωθυπουργό και οι πολίτες νιώθουν πιο ήρεμοι και λιγότερο νευρικοί για την ακρίβεια, την ενέργεια, το μηνιάτικο ή τη σύνταξή τους, τα παιδιά τους, τις περιουσίες τους, το μέλλον του εθνικού κράτους και των δημοσίων υποδομών, γιατί απλά έχουν διασφαλισμένη επιλογή. Την παρούσα! Μέχρι στιγμής δεν έχει καταγραφεί αυτό, αλλά από την επόμενη Κυριακή και μέχρι τις 2 Ιουλίου θα γίνει φανερό. Η αναγκαστική απομάκρυνση από το γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου του κ. Κ. Μητσοτάκη και η παρουσία εκεί του καθ’ όλα άξιου δικαστικού, υπηρεσιακού πρωθυπουργού θα φέρει μια αναστάτωση. Μια αδημονία να επιστρέψει ο πρωθυπουργός στη θέση του.
Μετά θα συνεχισθεί η «γκρίνια» αλλά εκ του ασφαλούς…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 14/3
Οι προβλέψεις δεν είναι καθόλου σαφείς αν σήμερα η Τουρκία θα αποκτήσει πλειοψηφική κυβέρνηση και πρόεδρο. Παρά τα όσα γράφονται και τα πολύ περισσότερα που λέγονται, δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή εκτίμηση αν η επόμενη ημέρα στη γειτονική χώρα θα έχει ηρεμία ή θα ακολουθήσει τον δρόμο του Σουδάν. Ακόμη όμως και αν όλα κυλήσουν στο θετικό σενάριο για τους πληθυσμούς στην απέναντι ασιατική ακτή και την ευρεία ενδοχώρα της Ανατολίας, σε κάθε περίπτωση η Τουρκία βρίσκεται στο «κατώφλι» της καταστροφής που η Ελλάδα βρέθηκε περίπου μια δεκαετία πριν. Το οικονομικό χάος και η εκποίηση των πάντων εκεί, σε συνθήκες κλιμακούμενου ανταγωνισμού μάλιστα Μεγάλων Δυνάμεων, κάνουν την ατμόσφαιρα για τους Τούρκους πολίτες δραματική.
Αντίθετα, η κατάσταση στην Ελλάδα δείχνει να διατηρεί τη σταθερότητα και την κανονικότητά της. Ακόμη και στη φυσική κορύφωση των κομματικών διαξιφισμών και τακτικισμών, με στόχο την προσέλκυση περισσότερων ψήφων. Τα περισσότερα κόμματα, τα μικρά αρχικά, τα μεσαία στη συνέχεια, ακόμη και αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης εντέλει, κυριολεκτικά «αυτοκτόνησαν» ή «αυτοκτονούν» πολιτικά. Αυτή η εξέλιξη κάνει διαφορετική τη συγκεκριμένη εκλογική περίοδο από προηγούμενες.
Ουσιαστικά και παρά την ένταση εντυπώσεων στο πολιτικό προσκήνιο, κανείς δεν είναι έτοιμος -ή μήπως κανείς δεν θα τολμούσε- να αναλάβει πρωθυπουργός την επόμενη τετραετία. Τις πολιτικές ηγεσίες που έχουν καταλάβει από τις εμπειρίες της προηγούμενης τετραετίας ότι μιλάμε για απολύτως απρόβλεπτη εποχή, ουσιαστικά τις ενδιαφέρει να αναφέρονται ως «ηγεσία», αλλά όχι να αποδεχθούν ευθύνες διακυβέρνησης. Ειδικά αυτοτελούς ή αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Η Ελλάδα φυσικά έχει πρωθυπουργό και οι πολίτες νιώθουν πιο ήρεμοι και λιγότερο νευρικοί για την ακρίβεια, την ενέργεια, το μηνιάτικο ή τη σύνταξή τους, τα παιδιά τους, τις περιουσίες τους, το μέλλον του εθνικού κράτους και των δημοσίων υποδομών, γιατί απλά έχουν διασφαλισμένη επιλογή. Την παρούσα! Μέχρι στιγμής δεν έχει καταγραφεί αυτό, αλλά από την επόμενη Κυριακή και μέχρι τις 2 Ιουλίου θα γίνει φανερό. Η αναγκαστική απομάκρυνση από το γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου του κ. Κ. Μητσοτάκη και η παρουσία εκεί του καθ’ όλα άξιου δικαστικού, υπηρεσιακού πρωθυπουργού θα φέρει μια αναστάτωση. Μια αδημονία να επιστρέψει ο πρωθυπουργός στη θέση του.
Μετά θα συνεχισθεί η «γκρίνια» αλλά εκ του ασφαλούς…
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 14/3