Η ναυτική τραγωδία στα διεθνή ύδατα νοτίως της Πελοποννήσου με τους εκατοντάδες νεκρούς, που ούτε καν να ανιχνευθούν οι ταυτότητές τους δεν είναι δυνατόν, δημιουργεί σοκ και δέος.

Πολύ περισσότερο γιατί δεν είναι μοναδική τραγωδία. Είναι μία ακόμη στις «πορείες θανάτου», μέσω της Μεσογείου, από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη. Υπάρχει ένα αρχικό ερώτημα. Θα αντιμετωπίσουμε την περίπτωση που εμπίπτει στην ελληνική ζώνη έρευνας και διάσωσης στην «ανοιχτή θάλασσα» μονομερώς ως ανθρωπιστική τραγωδία ή και ως υπόθεση που εμπίπτει στις κρατικές υποθέσεις της χώρας; Επίσης, θα αντιμετωπίσουμε την τραγωδία ως εθνική υπόθεση ή ως διεθνή πραγματικότητα και εν γένει ζήτημα που ακουμπά την Ευρώπη ως ενιαία δομή;

Στην αρχή το σοκ δεν αφήνει να αντιμετωπισθεί το όλο ζήτημα με τις περιπλοκές που έχει η παράτυπη μετανάστευση ως παγκόσμια πραγματικότητα. Ούτε επιτρέπει να ισορροπήσουν τα συναισθήματα από ψύχραιμες και λογικές προσεγγίσεις. Οι μέρες όμως που περνούν, και πολύ περισσότερο τα στοιχεία που έρχονται στο προσκήνιο από την ανάκριση των υπόπτων ως διακινητών και των μαρτυριών επιζώντων, δίνουν μια πιο ρεαλιστική εικόνα του δράματος. Φυσικά, η Ελλάδα βρίσκεται στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου, με υπηρεσιακή κυβέρνηση, και πολλές αποφάσεις λαμβάνονται υπό την επήρεια των αρχικών σοκαριστικών εντυπώσεων. Για τον λόγο αυτό και οι πρώτες επίσημες αντιδράσεις δημιουργούν κάποιον προβληματισμό και σχετικές συζητήσεις.

Για παράδειγμα, ήταν σωστό ή όχι να κηρυχθεί τριήμερο επίσημο πένθος για το συμβάν; Εννοείται από τυπικής απόψεως και όχι ως αντίδραση στην τραγωδία. Ταυτόχρονα, για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και ενιαίες δομές, προέκυψε έκρηξη τοποθετήσεων σε σχέση με τα δικαιώματα των παράτυπων μεταναστών από απροσδιόριστες πηγές που σχετίζονται με ΜΚΟ, «συλλογικότητες» και δίκτυα με διεθνή πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση, που μέσω των social media άρχισαν να επιρρίπτουν ευθύνες για το ναυάγιο, αορίστως, στις Αρχές ασφαλείας και τα κέντρα διαχείρισης της επιχείρησης συνδρομής στους αναξιοπαθούντες ναυαγούς. Να κατηγορούν το κράτος και να επενδύουν στη δημιουργία ενοχικών μαζικών συνδρόμων στους πολίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της Αριστεράς με μεγάλη παράδοση στην υιοθέτηση της φιλοσοφίας και επιχειρηματολογίας των ΜΚΟ και ιδρυμάτων τύπου Σόρος, ενός, δηλαδή, επιτήδειου «δικαιωματισμού», έδωσε πολιτική κάλυψη στη διάχυση «αστάθμητων» πληροφοριών και ιδεολογημάτων των ΜΚΟ. Ειδικά μιας ΜΚΟ που βρέθηκε δίπλα στους διακινητές -ακόμη και ανακριτικά-, παρούσα σε όλη τη διαδρομή του «σαπιοκάραβου», από την ώρα που φόρτωσε τους μετανάστες στο Τομπρούκ της Λιβύης ή ενημέρωσε τις αρμόδιες Αρχές στη Ρώμη αλλά και στην Καλαμάτα. Φυσικά, η κυρίαρχη αντίληψη στην Ελλάδα καθορίζεται από την επιδοκιμασία πολιτικών ανάσχεσης στην παράνομη διακίνηση ανθρώπων, που πέτυχε τα προηγούμενα χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, καθώς και την ευταξία και τη νομιμότητα, με πρόσβαση των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας και πρόνοιας στις δομές φιλοξενίας και οργάνωσης των μεταναστών στη χώρα μας. Αλλά, για μια ακόμη φορά, υπήρξε σύγχυση για το αν αυτό το ναυάγιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εθνική υπόθεση ή ως ευρωπαϊκό-διεθνές θέμα.

Η ενημέρωση σχετικά με το πώς φθάσαμε στο ναυάγιο ή πώς οργανώνονται αυτά τα «καραβάνια» θα μπορούσε να δείξει ότι η λαθρομετανάστευση είναι ένα σύνθετο διεθνές ζήτημα ασφάλειας και ευρωπαϊκής κοινωνικής συνοχής…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 17/6