Ελάχιστα 24ωρα πριν ανοίξουν οι κρίσιμες κάλπες για τη διακυβέρνηση της χώρας με ορίζοντα το 2027, ακούγεται επίμονα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ένα επιχείρημα: ότι η ασφαλής αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας θα σημάνει πολιτική «ηγεμονία» της Κεντροδεξιάς και ευκαιρία μιας αυταρχικής και αλαζονικής διακυβέρνησης από την πλευρά του Κ. Μητσοτάκη.

Ο ισχυρισμός αυτός θα είχε κάποια βάση σε άλλες εποχές και με άλλους πρωθυπουργούς. Όχι, όμως, στην παρούσα συγκυρία. Όπως κατεγράφη και από το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Μαΐου, αλλά όπως προκύπτει και από την ίδια την πραγματικότητα, στην ουσία σήμερα υφίσταται πολιτικό σύστημα διπολισμού, με ένα όμως κόμμα διακυβέρνησης. Και αυτό είναι η Νέα Δημοκρατία, με κατατεθειμένο δημόσια πρόγραμμα-οδικό χάρτη, αυτοδύναμη στο Κοινοβούλιο σε έδρες και κυβερνησιμότητα, με πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη. Η έννοια της «ηγεμονίας» που χρησιμοποιείται και προβάλλεται από τα κόμματα μειοψηφίας παραπέμπει σε αλαζονεία, αυθαιρεσία, κομματισμό στο κράτος, διακρίσεις στις κυβερνητικές πολιτικές. Καμία σχέση δηλαδή με τη λειτουργικότητα και την προσωπικότητα του Κ. Μητσοτάκη, που εγγυάται την επερχόμενη διακυβέρνηση με δεδομένη, μάλιστα, την εμπειρία της πρώτης διακυβέρνησης, που και πάλι είχαμε μια αυτοδύναμη ως προς τις πλειοψηφικές έδρες στη Βουλή Νέα Δημοκρατία.

Είναι σαφή τα μηνύματα που στέλνει προς τους πολίτες ο επερχόμενος εκνέου πρωθυπουργός, που ζητούσε και προεκλογικά και ζητά πολύ περισσότερο μετά την ψήφο στις 25 Μαΐου ασφαλή αυτοδυναμία. Ψήφο δηλαδή εμπιστοσύνης και ισχυρής εκπροσώπησης, προκειμένου να προχωρήσει όχι πλέον σε μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς αλλά στη συγκρότηση ενός νέου κράτους για λογαριασμό των Ελλήνων, καθώς και σε δυναμικές πολιτικές που θα δώσουν εγγυήσεις στη χώρα για ένα μέλλον αναβαθμισμένο, ακόμη και όταν ο κ. Μητσοτάκης θα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του στην πρωθυπουργία.

Η πολιτική ηγεμονία άλλωστε αναφέρεται σε ηγεσίες και καθεστώτα ματαιόδοξα, λαϊκιστικά, ανασφαλή και ουσιαστικά μειοψηφικά. Δεν είναι μια αξιόλογη πραγματικότητα για προσωπικότητες όπως ο Κ. Μητσοτάκης και ο κύκλος των υπουργών και των επιτελών του, οι οποίοι θα κινηθούν μέσα σε συγκεκριμένο πλέγμα οδηγιών του, προτεραιοτήτων και σχεδιασμού δημόσια διατυπωμένου. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η κυβέρνηση και η εκτελεστική εξουσία δεν θα πρέπει να «απειλείται» από τυχόν σύγχυση και αναδιατάξεις, με τις όποιες εντάσεις και πρόσκαιρους εντυπωσιασμούς προκύψουν στα κόμματα της υπό αναδιάρθρωση αντιπολίτευσης μέσα στα επόμενα χρόνια. Πολύ σημαντική επίδραση σε τέτοιου τύπου εξελίξεις, άλλωστε, θα έχει και το πώς θα ψηφίσουν οι πολίτες την Κυριακή ως προς την αντιπολίτευση. Είναι διαφορετικό να έχουμε ένα συγκροτημένο Κοινοβούλιο για παράδειγμα, τεσσάρων κομμάτων και διαφορετικό να έχουμε ένα Κοινοβούλιο οκτώ ή εννέα κομμάτων που θα θυμίζει εν πολλοίς πολιτικό «ριάλιτι» και μάλιστα περιθωριακού επιπέδου. Ταυτόχρονα, είναι αδύνατον να υπάρξει ασφαλής πρόβλεψη ως προς το τοπίο που θα προκύψει στον συσχετισμό ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ την επομένη των εκλογών.

Σε όλες, όμως, τις περιπτώσεις, το πλέον σημαντικό είναι να προκύψει από τις εκλογές της Κυριακής μια ασφαλώς αυτοδύναμη κυβέρνηση, βασισμένη στη σχέση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας που έχει δομηθεί μεταξύ του πρωθυπουργού Μητσοτάκη και των πολιτών σε θετικές και αρνητικές συγκυρίες για τη χώρα και τη διακυβέρνηση όλα τα τελευταία χρόνια.

Μια σχέση αδιαμεσολάβητη, με τηλεοπτικά διαγγέλματα, ανάληψη ευθυνών, με διακυβέρνηση αυστηρού προγραμματισμού, αξιολόγησης και ρεαλιστικών προσαρμογών σε συνθήκες απρόβλεπτων κρίσεων.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 23/6