Οι Έλληνες είναι γνωστοί για τις ιστορικές στιγμές τους αλλά και για τις μεγάλες ήττες τους.

Στην παρούσα φάση, και με διακυβέρνηση Μητσοτάκη, το όραμα κυριαρχούσε της παράδοσης της αποτυχίας τους στη συγκρότηση του κράτους. Με μια σειρά από θεομηνίες, είτε αυτές ήταν μεγάλες πυρκαγιές είτε θεομηνίες με πλημμύρες, το συναίσθημα των Ελλήνων υπέστη «ρήγμα». Δεν χρειάζεται να υπάρξει η έρευνα κοινής γνώμης της Metron Analysis για να πιστοποιηθεί η πραγματικότητα αυτή. Η πλημμυρισμένη Θεσσαλία, ο καμένος Έβρος και η καμένη Ρόδος, ο κίνδυνος να πλημμυρίσει ξανά η Κωπαΐδα δίνουν τα δεδομένα μιας επόμενης ημέρας που η κοινωνική συγκρότηση θεωρεί κάτι σαν «κατάρα».

Το κρίσιμο ζήτημα είναι κατά πόσον θα σκεφθούμε θετικά. Ανέκαθεν οι Έλληνες σε δύσκολες ώρες κοίταζαν με προσμονή προς την ηγεσία τους. Όλη η σχέση διακυβέρνησης αυτού του έθνους περιγράφεται σαν μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ ηγεσίας και λαού. Στη βάση άλλωστε αυτή δομήθηκε ο λαϊκισμός, σύμφωνα με τον οποίο το κράτος-πατερούλης ερχόταν να συνδράμει τις αδυναμίες αλλά και τις προσδοκίες ενός λαού να αποκτήσει εθνικό κράτος που θα του κάλυπτε όλες τις ανασφάλειες. Στην παρούσα φάση η αστικού τύπου διακυβέρνηση Μητσοτάκη είχε «δεσμευτεί» ότι η χώρα, μετά την εποχή των μνημονίων και της κατάρρευσης εθνικής, οικονομικής και ηθικής, θα πετύχαινε μια αναστροφή προς μια πορεία που άλλοι την έλεγαν ευρωπαϊκή και άλλοι μετάβαση από την περιοχή των αναπτυσσόμενων χωρών στον αναπτυγμένο κόσμο.

Μια σειρά από θεομηνίες αμφισβήτησαν και αμφισβητούν αυτή την προοπτική… Μιλώντας για το σήμερα και πολύ περισσότερο για το αύριο, το ζητούμενο παραμένει κατά πόσον η χώρα, άρα και η διακυβέρνηση, θα υπερβεί τα σύνδρομα του παρελθόντος και θα κατορθώσει να εγγυηθεί ένα καλύτερο και πιο σταθερό εθνικό περιβάλλον. Οι άνθρωποι που κατά τo παρελθόν μιλούσαν με τους προγόνους τους, οι περισσότεροι των οποίων φορούσαν στρατιωτικές στολές, σήμερα πλέον με τις αναμνήσεις του ηρωισμού «θολωμένες», αναζητούν σταθερότητα και ευημερία, οι οποίες απειλούνται τελικά από τα ίδια τα σύνδρομα αυθαιρεσίας της νέας ελληνικής πραγματικότητας. 
Σε μια στρατηγική «νέου κράτους», στηριγμένου μεταξύ των άλλων στις τεχνολογίες αιχμής αλλά και στο τέλος της «ρουσφετολογικής» εξέλιξης, διάφοροι αστάθμητοι παράγοντες θυμίζουν ότι το «στοίχημα» της εξέλιξης και της αισιοδοξίας θα πρέπει να υπερβεί την πραγματικότητα του σήμερα. Για παράδειγμα, ο πλημμυρισμένος θεσσαλικός κάμπος, τα καμένα του Έβρου και της Ρόδου δείχνουν ότι η διαδρομή δεν θα είναι «ανερυθρίαστη». Άρα η σημερινή κυβέρνηση θα πρέπει να δείξει τη δέουσα αυτοπεποίθηση, η οποία θα υπερβεί τα εμπόδια και τις καταστροφές και θα μπορέσει να εγγυηθεί ένα νέο κράτος όχι μόνον στους μηχανισμούς, αλλά και στις υποδομές, στα δίκτυα, στις εγγυήσεις ασφάλειας και συνδρομής.
Ο κ. Μητσοτάκης προσαρμοσμένος στις δοκιμασίες και τα φυσικά «αναχώματα» ενός «failed state», μέχρι χθες, θα πρέπει με τους λόγους και τον σχεδιασμό της κυβέρνησής του να υπερβεί τα σύνδρομα της απαισιοδοξίας και να οδηγήσει έναν λαό και ένα έθνος σε μια διαφορετική επόμενη ημέρα. Αυτό σημαίνει νέα έργα, νέες προδιαγραφές, νέα στοιχήματα. Τελικά, όλα είναι μια μάχη σε ένα βαλτώδες τοπίο, όπου μια εθνική κυβέρνηση θα πρέπει να υπερβεί την «γκρίνια» και τον ραγιαδισμό και να εμπνεύσει ή και να διδάξει τους Έλληνες ώστε να ανακτήσουν το εθνικό τους κράτος. Να υπερβούν τα σύνδρομα του πρόσφυγα ή του μέτοικου, την προσωρινή διαμονή, και τελικά να χτίσουν μια χώρα ανάλογη με την παράδοση, την Ιστορία και την αξιοπρέπειά τους. Τίποτε από αυτά δεν είναι απλό. Τίποτα προσωρινό. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει να μιλήσουμε για ένα σημαντικό πολιτικό σύστημα και όχι για μια μοναδική εθνική κυβέρνηση…