Η συμπλήρωση 180 ετών από την ίδρυση του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας, του πρώτου ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος της νεότερης Ελλάδας μαζί με τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, έφερε στο προσκήνιο φωτογραφίες, ρήσεις και άρωμα άλλων εποχών, που μόνο θλίψη μπορούν να προσθέσουν στο παρόν.

Η εικόνα των φοιτητών με τα κουστούμια στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, η πεποίθηση των πρωταγωνιστών της νεοελληνικής εθνικής επανάστασης, το πάθος των παλιών για μόρφωση των νεότερων ως δικαίωμα στην ειρήνη και στην ευημερία είναι αποσπάσματα από μια «Μεγάλη Ιδέα» που σήμερα δημιουργεί μελαγχολία. Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει μια εθνική αστική τάξη με παρρησία, γνώση και εμπειρία δημιουργικού κοσμοπολιτισμού, που τόσο χρειάζεται για να ανασυγκροτηθεί και να βρεθεί σε νέες διαδρομές, σχετίζεται άμεσα με τη χρεοκοπία που υπέστη τα τελευταία τριάντα χρόνια στη μαζική της κουλτούρα. Αυτό δεν προέκυψε τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μια σειράς εμμονών που θέλησαν τα πανεπιστήμια χώρους περιθωριακών και αισθητικά υποβαθμισμένων προτύπων. Γκέτο αυθαιρεσίας, αταξίας, νόθου επαναστατικότητας.

Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης, ενώ πέτυχε και εγγυήθηκε την ανώτερη παιδεία για τους πολλούς, ενώ επετεύχθη ένα συντριπτικό πλήγμα στον αναλφαβητισμό των προηγούμενων γενιών, απέτυχε πλήρως στο πεδίο της παροχής κουλτούρας των νικητών και των αυτοτελών ανθρώπων.

Η συμπλεγματική κομματικοποίηση των σχολείων, των πανεπιστημίων και των σχολών εξειδικευμένης εκπαίδευσης απέκλεισε τον νέο Ελληνισμό από τη δυνατότητα όχι μόνον να ονειρευθεί, αλλά να δομήσει στον μακρύ χρόνο ειρήνης του μετα-πολέμου ένα σύνολο ισχυρών «εγώ», που θα κατηύθυναν τον κύριο όγκο των πολιτών σε μια επόμενη εποχή ισχύος, αυτάρκειας και ευημερίας. Η παρούσα γενιά μαθητών και φοιτητών, ζώντας μέσα σε σχολεία χωρίς χαρακτήρα, σε πανεπιστήμια χωρίς ελιτισμό, αποτελεί παρακολούθημα προηγούμενων γενιών που σήμερα βρίσκονται στη μέση περίπου ηλικία και χρησιμοποίησαν τα πτυχία τους ως πιστοποιητικά επαγγελματικής αποκατάστασης και οι περισσότεροι ως προαπαιτούμενα διορισμού τους στο Δημόσιο ή καταξίωσης του μικροαστισμού τους.

Η Ελλάδα σήμερα κρέμεται στο κενό όπως τα κουρέλια των πανό και οι μουντζούρες στους τοίχους των πανεπιστημιακών της ιδρυμάτων. Η αισθητική της παρακμής βρομά πάνω στο έθνος όπως το «πατσουλί» που τη δεκαετία του 1970 εγγυάτο την επαναστατική διάθεση.

 Από την «Ελευθερία του Τύπου»