Ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ένας «μοναχικός λύκος», όπως πολλοί και ισχυροί του διεθνούς κατεστημένου του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού, υποστηρικτές του «τέλους των εθνών» ήθελαν και θέλουν να τον παρουσιάζουν. Αλλωστε, παρά τη λυσσσώδη αμφισβήτησή του από δυνάμεις του «βαθέος κράτους» που έχουν τη βάση τους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τις καθοδηγούμενες από αυτό μυστικές υπηρεσίες (π.χ. CIA) ή ομοσπονδιακές υπηρεσίες εθνικής ασφαλείας, τη Γουόλ Στριτ των πολυεθνικών, το Χόλιγουντ και τη βιομηχανία του θεάματος, αλλά και το «καρτέλ» των διεθνών μίντια, ο κ. Τραμπ παραμένει ιδιαίτερα ισχυρός στο εσωτερικό των ΗΠΑ ενόψει της προοπτικής των ενδιάμεσων εκλογών του Οκτωβρίου και αρκούντως εντυπωσιακός στους ομολογουμένως μη «συμβατικούς» διεθνείς χειρισμούς του.

Σε μια δομημένη προσπάθεια να «αποκρυπτογραφηθεί» το τελευταίο ταξίδι του στην Ευρώπη, με τρεις σταθμούς, στις Βρυξέλλες - έδρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, το Λονδίνο - έδρα της Κοινοπολιτείας του Ηνωμένου Βασιλείου, και το Ελσίνκι - συνήθης πρωτεύουσα διεθνών συναντήσεων, όπως και αυτή του Τραμπ με τον Ρώσο ομόλογό του, Πούτιν, θα μπορούσαμε να σημειώσουμε τα εξής:

1. Με το δόγμα «America first», έτσι όπως αυτό αναλύθηκε στη δημοσιοποιημένη τον Δεκέμβριο 2018 «Στρατηγική εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ», επί προεδρίας Τραμπ, στη βάση τεσσάρων αρχών, η Ουάσινγκτον προκρίνει μια επιστροφή στις ρεπουμπλικανικές αξίες της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1791 για το Αμερικανικό Εθνος και ταυτόχρονα κηρύσσει το τέλος του «Ατλαντισμού» στη βάση της στρατηγικής συμφωνίας των Ρούσβελτ-Τσόρτσιλ, που καθόρισε τη διεθνή πολιτική στις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η στρατηγική αυτή, που και σήμερα ακολουθείται με απόλυτο σεβασμό από το κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ -από το οποίο προερχόταν και ο Ρούσβελτ- και επηρεάζει κεντρικές επιλογές των «Ευρωπαίων συμμάχων» αλλά και τα διεθνή δρώμενα, προέκρινε τη συμμαχία των ΗΠΑ με τη Βρετανική Αυτοκρατορία για να καθορίζουν τις διεθνείς εξελίξεις. Ο Ψυχρός Πόλεμος με τη Ρωσία και η εκ νέου απόπειρα δημιουργίας παρόμοιων συνθηκών -έστω και με υβριδικό τρόπο- στη βάση του ΝΑΤΟ και της ανάδειξης της μεγάλης «απειλής» της Ρωσίας, αποτέλεσε κεντρικό «όπλο» εμπέδωσης αυτής της στρατηγικής, με κεντρικό «παίκτη» τη Βρετανία. Συμβολικά, ο Αμερικανός πρόεδρος δεν ακολούθησε τη βασίλισσα της Αγγλίας κατά την επίσημη επίσκεψή του στο Λονδίνο, όπως το πρωτόκολλο επιτάσσει, αλλά προηγήθηκε αυτής ως φιλοξενούμενος ηγέτης.

2. Οι κεντρικές πολιτικές που προκρίνει η προεδρία Τραμπ και οι διεθνείς δυνάμεις που εκφράζει, επιζητούν την επιστροφή στον παραγωγικό καπιταλισμό αντί του χρηματοοικονομικού. Αντιμετωπίζουν τις ΗΠΑ σαν μια κεντρική κυρίαρχη «μεγάλη δύναμη» που βρίσκεται σε ανταγωνισμό με άλλες «μεγάλες δυνάμεις», διακριτές μεταξύ αυτών η Ρωσία και η Κίνα, που δεν έχει όμως την «πλανητική ευθύνη». Αφού κύριος στόχος του Λευκού Οίκου είναι «η προστασία του αμερικανικού λαού, της πατρίδας και του τρόπου ζωής». Η εμπέδωση της ευημερίας για τους πολίτες, η ισχύς του στρατού και η διεύρυνση των συμμαχιών των ΗΠΑ. Ο Ντ. Τραμπ «κονιορτοποιεί», τελικά, με την τακτική του τη δομή του «παγκόσμιου χωριού» που βασίσθηκε στις οικονομικές ζώνες, όπως και η Ε.Ε. (με ηγεμονία της Γερμανίας), ή συμφωνίες όπως αυτή για την «κλιματική αλλαγή» (κεντρική στρατηγική της Γαλλίας), και λειτούργησε στη βάση της «χρηματοοικονομικής πίστωσης» πέρα από τα σύνορα. Ενθαρρύνει, αντί αυτών, το ελεύθερο εμπόριο μέσα από διμερείς συμφωνίες στη βάση των αμοιβαίων ωφελημάτων και σε μια διάταξη «government to government» (G to G) και «win-win», αλλάζοντας την κίνηση της ιστορίας από την πλευρά της Δύσης.

3. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα γίνει αντιληπτή σε πλήρη έκταση η σύγκρουση σε θεωρητικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ανάμεσα στις δυνάμεις της «παγκοσμιοποίησης», όπως συντονίζονται από το περίφημο ίδρυμα «Open Society» του Τζ. Σόρος με τις δυνάμεις του «εθνικού αναθεωρητισμού», που -μεταξύ των άλλων- θα βρουν ενεργητική στήριξη από το εμφανιζόμενο πλέον και με γραφεία στις Βρυξέλλες, ίδρυμα «The Movement» του πρώην συμβούλου στρατηγικής του Ντ. Τραμπ, Στιβ Μπάνον. Ηδη η φερόμενη εμπλοκή του τελευταίου στα πολιτικά παρασκήνια της Ιταλίας έχει προκαλέσει πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα, ενώ η πρόσφατη επίσκεψη του Ιταλού πρωθυπουργού, κ. Κόντε, στην Ουάσινγκτον και η διμερής στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ έπειτα από μια ένθερμη συνάντηση με τον Ντ. Τραμπ, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, δείχνει την ταραχώδη προοπτική της Ευρώπης. Ενδεικτική της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ στο πεδίο αυτό ήταν και η αμφισβήτηση από την πλευρά του Αμερικανού προέδρου, δημόσια, της τακτικής της Βρετανίδας πρωθυπουργού, Τερέζας Μέι, για «μαλακό Brexit» και τα πολύ ενθουσιώδη σχόλια για τον απελθόντα πλέον υπουργό Εξωτερικών, κύριο υποστηρικτή της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, Μπ. Τζόνσον.

Σε διεθνές επίπεδο, ισχυροί και έμπειροι παράγοντες προέβλεπαν μια εξέλιξη για τον Ντ. Τραμπ ανάλογη με του Τζ. Κένεντι (δολοφονία) ή του Ρ. Νίξον (Γουότεργκεϊτ. Στην περίπτωση Τραμπ η ρωσική εμπλοκή στις αμερικανικές εκλογές υπέρ του). Μέχρι τώρα καμία τέτοια εκτίμηση δεν επιβεβαιώνεται…