Πρόκειται για μια οικονομική πανδημία. Και είναι η μεγαλύτερη που είχαμε στη μεταπολεμική περίοδο», επισημαίνει στο «Spiegel» ο Χανς Βέρνερ Σιν, πρόεδρος του πανίσχυρου οικονομικού Ινστιτούτου Ifo με έδρα το Μόναχο. Ωστόσο, τραγελαφικές στιγμές στιγμάτισαν την τηλεδιάσκεψη των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης (Eurogroup), με τις «κίβδηλες» λύσεις που προσπαθούσαν να επιβάλουν οι Γερμανοoλλανδοί σε βάρος των PIGS (που στα αγγλικά σημαίνει χοίρος, γουρούνι), όπως αποκαλούσαν ταπεινωτικά η ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ και το πολιτικό διευθυντήριο των Βρυξελλών τις τέσσερις χώρες του Νότου. Με τον όρο PIGS βάφτισαν ωμά κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία (Portugal, Italy, Greece, Spain). Οι προς σφαγήν έχουν ήδη πληρώσει βαρύτατα τα προηγούμενα χρόνια τη θεραπεία των Μνημονίων (τεράστια ανεργία, ύφεση, μυριάδες νεόπτωχοι, εξώσεις και αυτοκτονίες, φαλκίδευση της εθνικής κυριαρχίας) και τώρα προσπαθούν να διασωθούν με τεμνόμενους συμβιβασμούς από την οικονομική πανδημία του κοροναϊού.

Oλες οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης ψάχνουν να βρουν δανεικά για να καλύψουν την τεράστια «μαύρη τρύπα» που δημιουργεί στους Προϋπολογισμούς τους η κατάρρευση των εσόδων και η εκτίναξη των δαπανών. Μπροστά στο υπαρξιακό αδιέξοδο, μεγάλος καυγάς ξέσπασε για το ποιος θα δώσει τα δανεικά. Πόσα θα είναι τα δανεικά; Με τι όρους θα δοθούν τα δανεικά; Ποιος θα ελέγχει τα δανεικά; Το γερμανικό μοντέλο απορρίφθηκε, κατηγορηματικά και εν μέσω υψηλής έντασης, από την Ιταλία και την Ισπανία, οι οποίες ζητούσαν χρηματοδότηση άνευ όρων από τον ESM. Ενώ το ευρωομόλογο ή κορονοομόλογο, που απαιτούσαν η Ρώμη και η Μαδρίτη, απορρίφθηκε σκαιά από τη Γερμανία και τον άξονα του Βορρά, που προσπαθούσαν να επιβάλουν τα υπάρχοντα «εργαλεία» του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM). Αλλωστε, η αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» ήταν ανέκαθεν και αυτή δανεική.Αν δεν διακυβεύονταν τόσο πολλά, με ορατό το ενδεχόμενο της διάλυσης της ευρωζώνης, η ανεπάρκεια των Ευρωπαίων θα ήταν κωμική. Απλώς, αντιλαμβάνεται ο καθείς ότι η αφορμή και η πραγματική αιτία της υπερθετικά ωμής γερμανικής αδιαλλαξίας είναι η πρόθεσή της να χειραγωγήσει και τη σημερινή κρίση. Ομως, το ιδεώδες της ευρωπαϊκής ενότητας υπονομεύεται από τη διάκριση ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» Ευρωπαίους. Και, δυστυχώς, είναι δεδομένο πώς μια μολυσμένη οικονομική πανδημία αψηφά κάθε δοκιμασμένη θεραπευτική μέθοδο, προκαλώντας εκτίναξη της ανεργίας σε ύψη που θα έχει να δει ο βιομηχανικός Βορράς από την εποχή της Μεγάλης Υφεσης, του 19291933, εφιαλτική διόγκωση των ελλειμμάτων και χρεών και διοχέτευση τεράστιων κονδυλίων στο τραπεζικό σύστημα για την άμυνα της οικονομίας.

Η ιδέα που είναι παλιά ενός ευρωπαϊκού ομολόγου που θα στηρίξει τον δανεισμό των χωρώνμελών της ευρωζώνης έχει έναν ισχυρό αντίπαλο. Το επιχείρημα της Μέρκελ εδράζεται στη θεμελιώδη γερμανική ερμηνεία για τη λειτουργία της ΟΝΕ πως «απαγορεύεται στην Ε.Ε. και στα μέλη της να εγγυηθούν τις υποχρεώσεις των εταίρων τους». Το Βερολίνο υπερασπίζεται το δικό του εύλογο συμφέρον, που λέει ότι δανείζεται με καλύτερους όρους σε σχέση με τις άλλες χώρες του ευρώ και ότι δεν έχει καμία υποχρέωση να αρχίσει να δανείζεται ακριβότερα για λογαριασμό άλλων. Η φράου Μέρκελ έχει ξεκαθαρίσει ότι με την έκδοση των ευρωομολόγων οι «αμαρτωλές» χώρες θα αυξήσουν τις ροπές τους προς τον δημοσιονομικό «κατήφορο», αφού θα γνωρίζουν ότι, ούτως ή άλλως, θα δανείζονται (ελέω Γερμανίας) με ικανοποιητικούς όρους, και επιμένει ότι η ευθύνη αποτροπής του κινδύνου χρεοκοπίας είναι εθνική υπόθεση κάθε χώρας.

Κατά βάθος, οι λαοί γνωρίζουν ότι όλο αυτό που γίνεται στο Eurogroup είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένα θέατρο δυστυχώς, δε, του παραλόγου. Και περισσότερο από ποτέ ισχύει η ρήση του Αμερικανού προέδρου Λίνκολν, που ήταν κάπως έτσι: «Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό».