Προφανώς δεν έχουν καταλάβει στην Κομισιόν ότι ο κόσμος αλλάζει.

Ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών και των «ραντιέρηδων» καταρρέει. Ότι το μοντέλο παγκόσμιας ισορροπίας που δομήθηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν ισχύει πια. Ότι οι κεντρικές παραδοχές της συνθήκης του Μάαστριχτ πάνω στην οποία δομήθηκε η ενιαία οικονομική και νομισματική ζώνη είναι παρωχημένη. Η Αμερική βιομηχανοποιείται εκ νέου. Οι διεθνείς εταιρείες που είχαν βάση και εργοστάσια στην Κίνα γυρνούν στην πατρίδα ή γενικά στη Δύση. Ότι η Ασία στον άξονα Ρωσία - Κίνα οργανώνεται σε νέα βάση με δικό της αποθεματικό μηχανισμό νομισμάτων, ΔΝΤ, εμπορικές και τραπεζικές συναλλαγές, οικονομικές και χρηματοπιστωτικές συμφωνίες.

Αντίθετα, στην Ευρώπη οι κύκλοι του «διευθυντηρίου» της Ένωσης τίποτα δεν κατάλαβαν. Συνεχίζουν να έχουν περιοριστικές δημοσιονομικές πολιτικές, τραπεζικοκεντρική θεώρηση πραγμάτων, ανταγωνιστικές προς τις ΗΠΑ πολιτικές, βαριές εξαρτήσεις από την Κίνα. Το χειρότερο, «αποικιοκρατική» θεώρηση προς τους λαούς και τις εθνικές οικονομίες. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια πολιτική που αφορά την Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι η χώρα μας πρέπει, αφενός, να αντιμετωπίζει τις αλλεπάλληλες διεθνείς κρίσεις της παγκόσμιας ανακατάταξης, να εκπληρώνει τις δανειακές υποχρεώσεις της και, αφετέρου, να ανεβαίνει το ΑΕΠ και η διάχυση του πλούτου με αύξηση εισοδημάτων και μείωση φόρων. Στις τελευταίες διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες, προκρίθηκε από το 2024 και μετά η υπέρβαση των εσόδων να μη διαχέεται στην κοινωνία αλλά να αυξάνει τις δόσεις αποπληρωμής του χρέους. Στις ίδιες διαπραγματεύσεις προκρίνεται για ολόκληρη την Ευρώπη να διακοπούν οι πολιτικές στήριξης (επιδοτήσεις) από τις κυβερνήσεις ως ανάχωμα στο αυξημένο κόστος ενέργειας.

Ευρωπαϊκοί κύκλοι συστημικής προπαγάνδας διακινούν θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες η αμερικανική οικονομία και το δολάριο καταρρέουν, ενώ τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι πολύ πιο θετικά και σταθερά. Επίσης, διάφορα ινστιτούτα και think tanks στον ευρωπαϊκό Βορρά προσπαθούν να πείσουν ότι η Ευρώπη είναι μια ενδιάμεση δύναμη μεταξύ των ΗΠΑ και της Ασίας. Όπως έγινε φανερό από την κρίση των ομολόγων του 2008 αλλά και την επόμενη ημέρα της εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία το 2022, η Ευρώπη θα βρεθεί σε μια μεγάλη αναταραχή, δομικού χαρακτήρα, την επόμενη διετία. Τόσο στο εσωτερικό της Ένωσης όσο και σε σχέση με τη δομή της Δύσης απέναντι στην Κίνα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 18/3