Πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς. Όλα αυτά τα πρόσωπα - ανήκουν στον χώρο των επονομαζόμενων «παλαιών κομμάτων» - έχουν ένα πλεονέκτημα και ταυτόχρονα ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα να αντιμετωπίσουν.

Τα κακουργήματα περί απιστίας και δωροδοκίας στα οποία ενδεχομένως έχουν περιπέσει κατά την άσκηση των καθηκόντων τους , έχουν παραγραφεί. Δεν μπορούν δηλαδή να ερευνηθούν επί της ουσίας οι όποιες ενδείξεις και οι όποιες κατηγορίες τους καταλογίζονται ούτε από την τακτική δικαιοσύνη , ούτε από το κοινοβούλιο στο πλαίσιο μια προανακριτικής επιτροπής .

Απλώς γιατί έχουν μεσολαβήσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις το 2015 και δύο κοινοβουλευτικές συνθέσεις. Σύμφωνα λοιπόν με τον ισχύοντα και σήμερα νόμο «περί ευθύνης υπουργών» θα διαφύγουν της τιμωρίας ακόμη και αν έχουν διαπράξει αυτά τα τόσο σημαντικά αδικήματα σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Τα ίδια αυτά πολιτικά πρόσωπα είναι πολιτικά όμηροι αυτής του σκανδαλώδους θεμελιώδους νόμου που έχουν υποθάλψει μαζί με όλους τους συναδέλφους τους στο Κοινοβούλιο σε διαφορετικές εποχές . Γιατί ναι μεν δεν θα δικασθούν ποτέ για τα τυχόν εγκλήματα τους αλλά και ποτέ δεν θα αθωωθούν για αυτές οριστικά. Ακριβώς γιατί είναι πολιτικά πρόσωπα το «στίγμα» θα μείνει πάνω τους και θα τους συνοδεύει ότι και να επιλέξουν να κάνουν στο μέλλον. Εξαίρεση θα αποτελέσει η περίπτωση η διαδρομή των ενδείξεων για κάποιους από αυτούς να καταλήξει σε κατηγόρια για «ξέπλυμα μαύρου χρήματος» οπότε η πολιτική ασυλία δεν τους καλύπτει και η υπόθεση τους θα καταλήξει για τη συνέχεια στην τακτική δικαιοσύνη.

Η υπόθεση Novartis έρχεται να προστεθεί σε άλλες όπου οι εμπλεκόμενοι ή οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι μέσω ρυθμίσεων και μεθοδεύσεων έχουν διαφύγει των ευθυνών τους. Τελευταία τέτοια περίπτωση η απαλλαγή των μεγαλοφοροφυγάδων και άλλων περισπούδαστων οικονομικά προσώπων , από τις λίστες τύπου Λαγκάρντ κ.λ.π

Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι η υπόθεση Novartis ακουμπά και τον «ιθύνοντα νου» , τον αρχιτέκτονα του νόμου περί ευθύνης υπουργών κ. Ευ Βενιζέλο , αλλά αυτό που τελικά προκύπτει είναι ένα συμπέρασμα : Η Ελλάδα θεσμικά είναι έρμαια συμφερόντων των εγχώριων ολιγοπωλιακών ελίτ ης εξουσίας , που διατηρούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα του ακαταδίωκτου. Ο λόγος δεν είναι μόνον για τους πολιτικούς αλλά και για τους τραπεζίτες, τα στελέχη της διοίκησης ακόμη και τους μηχανισμούς της «τρόικας» που διέφυγαν των ευθυνών τους για πράξεις ή παραλείψεις που κατηγορήθηκαν μέσα από παρόμοια νομοθεσία περί ασυλίας.

Το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα ως εθνική-κρατική οντότητα είναι ακριβώς αυτή η πραγματικότητα και η απουσία θεμελιώδους έννομου θεσμικού και συνταγματικού πλαισίου , που έχει σαν αποτέλεσμα την ολοσχερή καταστροφή και χρεοκοπία της.

Τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες και μήνες θα ακολουθήσει ένα πανικός μικροπολιτικής. Στο τέλος πάντως του δρόμου ας υπάρξει προετοιμασία για πλήρη ανατροπή των πολιτικών , θεσμικών και οικονομικών συσχετισμών του μετα-πολέμου και όχι μόνον της μετα-πολίτευσης. Η αναγκαία «επανεκκίνηση» της Ελλάδας , ακριβώς επειδή πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει η χώρα αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί …αναμενό