Η Ελλάδα µέσα στην επόµενη δεκαετία θα πρέπει να πετύχει ανάπτυξη και ανασυγκρότηση που θα εξισορροπήσει την καταστροφή των προηγούµενων δύο. Αυτό δεν είναι κάτι απλό, µε δεδοµένο ένα και µόνο στοιχείο που χρησιµοποιεί στο σχετικό άρθρο του, που ακολουθεί, ο υπουργός Ψηφιακής ∆ιακυβέρνησης, Κ. Πιερρακάκης: Το ΑΕΠ όλων των άλλων χωρών της Βαλκανικής έφθανε µόλις το 50% αυτού της Ελλάδας το 2000. Σήµερα πλέον το ΑΕΠ της χώρας µας υπολείπεται αυτού της Ρουµανίας.

Τόσο η λανθασµένη στρατηγική που ακολουθήθηκε τη δεκαετία 2000-2010 -µε τη µετάβαση από το εθνικό νόµισµα στο ευρώ- και οδήγησε στην οικονοµική κατάρρευση όσο και το «σοκ» των Μνηµονίων «επιλεκτικής χρεοκοπίας» την οκταετία 2010-2018, των πολιτικών και των δεσµεύσεων που επιβλήθηκαν από τις δοµές της ευρωπαϊκής οικονοµικής και νοµισµατικής ζώνης, αλλά και από το ∆ΝΤ, δεν αφήνουν πίσω τους µόνον «τραύµατα» αυτοπεποίθησης.

Αφήνουν και τόκους, χρεολύσια, δάνεια µε ορίζοντα αποπληρωµής το τέλος του 21ου αιώνα, υποθήκες στη δηµόσια περιουσία, πλειστηριασµούς στις ιδιωτικές, καθώς και µια σειρά από κρίσιµα ζητήµατα και εµπλοκές στη δοµή του κράτους, την επιχειρηµατικότητα, το τραπεζικό σύστηµα και την κοινωνική συγκρότηση, που αποτελούν τελικά πρόκληση επιβίωσης του εθνικού κράτους.

POWER GAME

Πέραν αυτών, η Ελλάδα δεν µπορεί να επενδύσει σε µια κατάσταση παγκόσµιας σταθερότητας µε δεδοµένους κανόνες στο διεθνές σύστηµα.
Οι κλασικές παραδοχές των τελευταίων 40 ετών, ίσως και περισσότερο, ότι στη βάση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν διασφαλιστεί η εθνική ασφάλεια και η ευηµερία δεν ισχύουν πλέον. Η Ευρώπη βρίσκεται σε βαθιά κρίση, µε το Brexit να εξελίσσεται, τη Γερµανία να έχει περάσει σε οικονοµική στασιµότητα, τη Γαλλία να αναζητά διεθνή ρόλο και µια σειρά χωρών της Ανατολικής Ευρώπης να αυτονοµούνται από τα ενωσιακά δόγµατα.

Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ την εποχή του Ντ. Τραµπ και του δόγµατος «America first» εγκαταλείπει τον ρόλο της µονοκρατορίας µε την παγκόσµια ευθύνη και προκρίνει την εθνικοποίηση της οικονοµίας της. Τα δόγµατα της παγκοσµιοποίησης που κυριάρχησαν µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου, µε τα ανοιχτά σύνορα και το τέλος των εθνών, κατέρρευσαν και οι «µεγάλες δυνάµεις», όχι µόνον της ∆ύσης, αλλά και της ασιατικής Ανατολής, µε κυρίαρχη την Κίνα, καθώς και οι κεντρικοί παίκτες, όπως η Ρωσία, αναζητούν νέους συσχετισµούς στο διεθνές power game.

Σε όλο αυτό το περιβάλλον, µε τους αναλυτές των διεθνών αγορών να προβλέπουν κίνδυνο νέας παγκόσµιας ύφεσης, η Ελλάδα, που έχασε την τρίτη βιοµηχανική επανάσταση, θα πρέπει να προλάβει την τέταρτη, που ξεκινά µε την ψηφιακή εποχή. Και µάλιστα όχι σε συνθήκες ηρεµίας και σταθερότητας, αλλά µε την Τουρκία να εξαντλεί τον µαξιµαλισµό στη στρατηγική της και να κλιµακώνει την επιθετικότητά της απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, σε µια προσπάθεια να εµφανισθεί ως «αυτοκρατορία», ενώ οι «στρατιές» των εξαθλιωµένων οικονοµικών µεταναστών και των προσφύγων από την Ασία και την Αφρική απειλούν την εθνική συνοχή και την «ιδιοκτησία» των Ελλήνων επί της επικράτειάς τους, δηµογραφικά.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Οι Ελληνες τον Ιούλιο του 2019 έκαναν µια σαφή επιλογή για την πρώτη αµιγώς µεταµνηµονιακή κυβέρνησή τους. Επέλεξαν τον µεθοδικό και συγκροτηµένο Κ. Μητσοτάκη για πρωθυπουργό και µια ισχυρά αυτοδύναµη κυβέρνηση της Νέας ∆ηµοκρατίας, σε ένα Κοινοβούλιο µε λίγα κόµµατα και ισχυρή αξιωµατική αντιπολίτευση. Η νέα κυβέρνηση από το πρώτο Υπουργικό Συµβούλιο έδειξε ετοιµότητα ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδοµένα, συνοχή και σχέδιο. Μήνες µετά, µε τις προκλήσεις να σωρεύονται, αλλά την Ελλάδα να έχει ήδη επιτύχει να έχει εικόνα αξιοπιστίας, ευελιξίας και αποτελεσµατικότητας προς συµµάχους και αντιπάλους, βρισκόµαστε στο κατώφλι της πρώτης και καθοριστικής χρονιάς µιας από τις πιο κρίσιµες δεκαετίες της νεότερης Ιστορίας. ∆εκαπέντε υπουργοί µε σύντοµα και περιεκτικά άρθρα τους στα «Π» εξηγούν τους άξονες της στρατηγικής τους.

Συγκεκριµένα, σε τρεις ενότητες οι υπουργοί Αδ. Γεωργιάδης, Κ. Καραµανλής, Γ. Πλακιωτάκης, Κ. Χατζηδάκης, Ν. ∆ένδιας, Ν. Παναγιωτόπουλος, Μ. Βαρβιτσιώτης, Γ. Κουµουτσάκος, Νίκη Κεραµέως, Β. Κικίλιας, Κ. Τσιάρας, Γ. Βρούτσης, Μ. Βορίδης, Χ. Θεοχάρης και ο προαναφερόµενος Κ. Πιερρακάκης αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα µέσα στους επόµενους 12 µήνες θα επιχειρήσει να λύσει µια σειρά πάγιων εµπλοκών της πραγµατικότητάς της, δοµώντας ένα νέο κράτος και πετυχαίνοντας να βρεθεί στα διεθνή και ευρωπαϊκά δρώµενα ως «πρωταγωνίστρια».

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικα το Σάββατο 4 Ιανουαρίου