Οι κάλπες, τα συμφέροντα και η αυτοδυναμία
Οι Έλληνες από το 2015 και μετά ψηφίζουν με ένα τρόπο κάθετο, κατηγορηματικό, σαφή
Δηλώνοντας καχυποψία και σε κάποιες περιπτώσεις απογοήτευση για το κομματικό σύστημα της χώρας σε σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης, έχουν την τάση όμως να δίνουν στις κυβερνήσεις τους κοινοβουλευτική ισχύ και χρόνο διακυβέρνησης.
Αυτό έκαναν αρχικά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις διαδοχικές εκλογές του 2015. Ψήφισαν ολιστικά υπέρ του . Τον Ιανουάριο του 2015 επενδύοντας στην ανατροπή ή τουλάχιστον στην επιχειρούμενη άμφισβήτηση των μνημονίων. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους , παρά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και την ακύρωση εν τοις πράγμασι της εθνικής βούλησης μέσω του καλοκαιρινού δημοψηφίσματος , υπέρ της νεοτερικότητας και του αντισυστημικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ΑΝΕΛ.
Σήμερα μια ολόκληρη κοινοβουλευτική θητεία μετά ψηφίζουν ακριβώς αντίθετα . Δίνουν ευκαιρία , και πάλι σαφή και ολιστική όπως διαγράφεται , στην Νέα Δημοκρατία, στέλνοντας στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης , τουλάχιστον για μια τετραετία, τον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική αφάνεια τους ΑΝΕΛ.
Η Νέα Δημοκρατία , η δεσπόζουσα δύναμη της κεντροδεξιάς, δεν είναι ένας νέος πολιτικός φορέας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ , πριν από λίγα χρόνια. Είναι όμως υπό την προεδρία Μητσοτάκη μια νεοτερική δύναμη , αναθεωρητική σε σχέση με τα δεδομένα του παλαιοκομματισμού και των αγκυλώσεων ενός νεοαποικιακού κράτους , που μεταπολεμικά υπό τον έλεγχο της κομματοκρατίας δεν κατόρθωσε να επιτύχει την δομή, την ελευθερία και την ορθή αξιολόγηση των δυνάμεων του έθνους και του λαού ώστε να υπάρξουν εγγυήσεις για ασφάλεια, ανταγωνιστική εξέλιξη στο διεθνές περιβάλλον , ευημερία με προδιαγραφές σταθερότητας προσδοκιών στην κοινωνική συγκρότηση.
Τα «δομημένα συμφέροντα»
Σε αντίθεση με τους πολλούς διαμορφωμένα στην πλειοψηφία τους κλεπτοκρατικά, κρατικοδίαιτα, εγχώρια επιχειρηματικά «δομημένα συμφέροντα» , που διατηρούν μάλιστα σχέση αλληλεπίδρασης με κύκλους θεσμικής ή παρακρατικής επιρροής του διεθνούς παράγοντα επιχείρησαν τόσο το 2015 και επιχειρούν και σήμερα ενόψει των εκλογών της 7ης Ιουλίου να χειραγωγήσουν κύριες αποφάσεις των ελληνικών πολιτικών κυβερνήσεων . Πρόσωπα της διακυβέρνησης ή της διοίκησης. Εκκλησία, δικαστές, μίντια , τράπεζες, επενδύσεις , κεφάλαια τύπου ΕΣΠΑ. Στρατό, ασφάλεια και εγχώριες μυστικές υπηρεσίες.
Το κρίσιμο για τα δομημένα αυτά συμφέροντα , φεουδαρχικού χαρακτήρα σε σχέση με τους «κανόνες του παιχνιδιού» σε αυτή την χώρα είναι καταρχήν η συγκρότηση των κυβερνήσεων. Και αν είναι δυνατόν η «χειραγώγηση» τους μέσω της μειωμένης αυτοτέλειας στην ισχύ που τους δίνει η ψήφος των πολιτών.
Τι συνέβη το 2015
Συγκεκριμένα το 2015 ειδικά με την «κυβίστηση» του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα επεχείρησαν να προωθήσουν ένα σχέδιο «μεγάλου συνασπισμού» με την σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ- Νέας Δημοκρατίας , ως συνέχεια της κυβέρνησης συνασπισμού Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ. Εναλλακτικά σε αυτό προωθούσαν στο παρασκήνιο μια κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ , μέσα στον ασφυκτικό κλοιό των capital controls στις τράπεζες, με τον νεόδμητο στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να έχει χάσει τον «έλεγχο των πραγμάτων» μετά το ατυχές πρώτο εξάμηνο με τον Γ. Βαρουφάκη στο υπουργείο Οικονομικών.
Τι έκανε τότε ο Αλ. Τσίπρας; Επεχείρησε «φυγή προς τα εμπρός» με νέες εκλογές. Κάτι φυσικά παράτολμο πολιτικά και τακτικά που όμως ακύρωνε τον «ασφυκτικό εναγκαλισμό» του συστήματος των «δομημένων συμφερόντων» εντός ή εκτός της χώρας. Τι έκαναν οι πολίτες; Υπερψήφισαν πέραν κάθε πρόβλεψης την επιλογή ΣΥΡΙΖΑ, που στη συνέχεια μέσα από την κυβερνητική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ διατήρησε την πολιτική του αυτοτέλεια έναντι των σχεδιασμών εγχώριων συστημικών επιχειρηματικών δυνάμεων και ευρωπαϊκών δικτύων επιρροής που συνεργάζονταν κατά περίπτωση με τις πρώτες.
Η «δομή των πραγμάτων»
Σημειωτέον στο παρόν άρθρο δεν εξετάζουμε ή αξιολογούμε το κατά πόσον λειτούργησε αποτελεσματικά η συγκεκριμένη κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή όχι . Αλλά πως διαμορφώθηκε η «δομή των πραγμάτων». Πώς τέθηκε δηλαδή το δίλημμα ευρύτερη ψήφος για το 3οΜνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ με τις συστημικές δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) και στη συνέχεια « κυβέρνηση επιτροπείας» του ΣΥΡΙΖΑ από αυτές ή «αριστερή παρένθεση» με άδοξη πτώση της «πρώτης αριστερής διακυβέρνησης» ελάχιστους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας και ύστερα από «βατερλό» που οδήγησε σε 3ο Μνημόνιο.
Την λύση έδωσαν τότε οι πολίτες με ψήφο εμπιστοσύνης στην κοινοβουλευτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και την διαφαινόμενη κυβερνητική σύμπραξή του με τους ΑΝΕΛ.
Η υποψηφιότητα Μητσοτάκη
Λίγους μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και στο πεδίο των εσωκομματικών διαδικασιών στην κεντροδεξιά πλέον η υποψηφιότητα-έκπληξη του Κυριακού Μητσοτάκη για την προεδρία του κόμματος , που οι παραδοσιακές δυνάμεις του χώρου αντιμετώπισαν στην αρχική φάση με απόλυτη υπεροψία και σχεδόν πολιτικό χλευασμό, κυριάρχησε έναντι όλων. Με την ψήφο των πολλών και όχι με την ευλογία «δομημένων συμφερόντων» της κεντροδεξιάς . Γιατί; Προφανώς επειδή ο κ. Μητσοτάκης έπεισε με το φιλελεύθερο πνεύμα επιθετικών νεοτερισμών που προέβαλε , αλλά και με την επιμονή που τον χαρακτηρίζει ως προς την ορθότητα των εθνικών πρωτοβουλιών που υπόσχεται ότι θα πάρει.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι εσωκομματικές διεργασίες στη Νέα Δημοκρατία ανέτρεπαν προβλέψεις και συστημικές επιλογές. Το ίδιο είχε συμβεί το 2009 όταν με θεαματικό τρόπο ο Α. Σαμαράς επικράτησε με ανοιχτές (για πρώτη φορά) εσωκομματικές διαδικασίες στη συστημική Ντόρα Μπακογιάννη ή κάποια χρόνια πριν στον άλλο πόλο τους παλαιού , εν ισχύ τότε, δικομματισμού ο Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ επικρατούσε στον εκλεκτό των «δομημένων συμφερόντων» εκπρόσωπο Ευ. Βενιζέλο.
Στις κάλπες της 7ης Ιουλίου
Επιστρέφοντας στο σήμερα και στο κατώφλι των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου. Το «διακύβευμα» δεν είναι ποιο κόμμα θα είναι πρώτο και ποιο δεύτερο. Αυτό έχει κριθεί ήδη. Οι επερχόμενες εκλογές δεν προβλέπεται να είναι αυτό που λέμε «ντέρμπυ». Το κρίσιμο είναι πόσο αυτοτέλεια θα έχει στην συγκρότηση της κυβέρνησης η πολιτική ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Πόση ισχύ θα έχει ο εκλεκτός των πολιτών , πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης εντός και εκτός Κοινοβουλίου να οργανώσει και να εφαρμόσει τον αναθεωρητικό πλάνο για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας , μετά το τέλος του κύκλου των Μνημονίων; Και τελικά θα αφήσουν οι πολίτες «ανοιχτά παράθυρα» στα δομημένα συμφέροντα-εγχώρια και διεθνή- να οργανώσουν ή και να «χειραγωγήσουν» την κυβερνητική συγκρότηση ή και να ελέγχουν εκ των έσω τις αποφάσεις της;
Η απάντηση δεν μπορεί ν είναι άλλη από την αυτοδυναμία. Οι πολίτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους καλούνται εκ των συμφερόντων τους –τα εθνικά , τα κοινωνικά, τα ιδιωτικά- να επιβάλουν με την ψήφο τους «καθαρή λύση» για την διακυβέρνηση τους. Αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και πλήρη αρμοδιότητα και θεσμική εμπιστοσύνη στον κ. Μητσοτάκη να ασκήσει πρωθυπουργία , αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διακυβέρνησης για μια πλήρη θητεία μέχρι τον καλοκαίρι του 2023.
Οι πολλοί αποφάσισαν το 2015 για το εύρος πραγματικών αρμοδιοτήτων της διοίκησης Αλ. Τσίπρα . Σήμερα το 2019 θα πρέπει να κάνουν το ίδιο και να δώσουν πλήρη αρμοδιότητα στην διοίκηση του Κ. Μητσοτάκη , η οποία μάλιστα δεν έχει να εφαρμόσει «κλειστό πυρήνα» Μνημονίων , αλλά να διατυπώσει και να προωθήσει στρατηγικές επιλογές για την ανασύνταξη της χώρας στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Η καταστροφική «εμπλοκή» στις εκλογές του 2000
Στο μυαλό όλων των Ελλήνων , θα πρέπει να μείνει ζωντανό ένα μήνυμα: Ποτέ άλλοτε εκλογική διαδικασία όπως εκείνη του 2000! Όταν τα «δομημένα συμφέροντα», στη βάση της «διστακτικής ψήφου» της πλειοψηφίας των πολιτών , επέβαλαν και επέτυχαν την δεύτερη κυβερνητική θητεία Σημίτη για ιδιωτικούς λόγους .
Ακολούθησε η κατάρρευση των χρηματοοικονομικών δεδομένων της χώρας. Το «πλιάτσικο» των υπερκοστολογημένων Ολυμπιακών έργων. Κάθε είδους διαπλοκή και οικονομική διαφθορά στις συναλλαγές και τις προμήθειες του κράτους . Η υιοθέτηση του ευρώ ως εθνικού νομίσματος με προδιαγραφές Γερμανικής αποικιοκρατίας. Ετέθη το πλαίσιο της στρατηγικής οικονομικής χρεοκοπίας που ακολούθησε . Επεβλήθησαν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι ξένες πρεσβείες (ειδικά του ευρωπαϊκού κύκλου) στη εγχώρια πολιτική διακυβέρνηση. Υπεγράφησαν διεθνείς συνθήκες που αναγνώριζαν τα ‘ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας επι ζωνών και εδαφών της εθνικής μας δικαιοδοσίας. Ποδηγετήθηκαν τα εθνικά και κοινωνικά συμφέροντα σε πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων με υπουργικές αποφάσεις και ψηφοφορίες στο Κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα για την Ελλάδα και τους Έλληνες που προέκυψε ήταν και παραμένει ολιστικά …ανάρμοστο .
Αυτό έκαναν αρχικά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις διαδοχικές εκλογές του 2015. Ψήφισαν ολιστικά υπέρ του . Τον Ιανουάριο του 2015 επενδύοντας στην ανατροπή ή τουλάχιστον στην επιχειρούμενη άμφισβήτηση των μνημονίων. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους , παρά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και την ακύρωση εν τοις πράγμασι της εθνικής βούλησης μέσω του καλοκαιρινού δημοψηφίσματος , υπέρ της νεοτερικότητας και του αντισυστημικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των ΑΝΕΛ.
Σήμερα μια ολόκληρη κοινοβουλευτική θητεία μετά ψηφίζουν ακριβώς αντίθετα . Δίνουν ευκαιρία , και πάλι σαφή και ολιστική όπως διαγράφεται , στην Νέα Δημοκρατία, στέλνοντας στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης , τουλάχιστον για μια τετραετία, τον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική αφάνεια τους ΑΝΕΛ.
Η Νέα Δημοκρατία , η δεσπόζουσα δύναμη της κεντροδεξιάς, δεν είναι ένας νέος πολιτικός φορέας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ , πριν από λίγα χρόνια. Είναι όμως υπό την προεδρία Μητσοτάκη μια νεοτερική δύναμη , αναθεωρητική σε σχέση με τα δεδομένα του παλαιοκομματισμού και των αγκυλώσεων ενός νεοαποικιακού κράτους , που μεταπολεμικά υπό τον έλεγχο της κομματοκρατίας δεν κατόρθωσε να επιτύχει την δομή, την ελευθερία και την ορθή αξιολόγηση των δυνάμεων του έθνους και του λαού ώστε να υπάρξουν εγγυήσεις για ασφάλεια, ανταγωνιστική εξέλιξη στο διεθνές περιβάλλον , ευημερία με προδιαγραφές σταθερότητας προσδοκιών στην κοινωνική συγκρότηση.
Τα «δομημένα συμφέροντα»
Σε αντίθεση με τους πολλούς διαμορφωμένα στην πλειοψηφία τους κλεπτοκρατικά, κρατικοδίαιτα, εγχώρια επιχειρηματικά «δομημένα συμφέροντα» , που διατηρούν μάλιστα σχέση αλληλεπίδρασης με κύκλους θεσμικής ή παρακρατικής επιρροής του διεθνούς παράγοντα επιχείρησαν τόσο το 2015 και επιχειρούν και σήμερα ενόψει των εκλογών της 7ης Ιουλίου να χειραγωγήσουν κύριες αποφάσεις των ελληνικών πολιτικών κυβερνήσεων . Πρόσωπα της διακυβέρνησης ή της διοίκησης. Εκκλησία, δικαστές, μίντια , τράπεζες, επενδύσεις , κεφάλαια τύπου ΕΣΠΑ. Στρατό, ασφάλεια και εγχώριες μυστικές υπηρεσίες.
Το κρίσιμο για τα δομημένα αυτά συμφέροντα , φεουδαρχικού χαρακτήρα σε σχέση με τους «κανόνες του παιχνιδιού» σε αυτή την χώρα είναι καταρχήν η συγκρότηση των κυβερνήσεων. Και αν είναι δυνατόν η «χειραγώγηση» τους μέσω της μειωμένης αυτοτέλειας στην ισχύ που τους δίνει η ψήφος των πολιτών.
Τι συνέβη το 2015
Συγκεκριμένα το 2015 ειδικά με την «κυβίστηση» του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα επεχείρησαν να προωθήσουν ένα σχέδιο «μεγάλου συνασπισμού» με την σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ- Νέας Δημοκρατίας , ως συνέχεια της κυβέρνησης συνασπισμού Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ. Εναλλακτικά σε αυτό προωθούσαν στο παρασκήνιο μια κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ , μέσα στον ασφυκτικό κλοιό των capital controls στις τράπεζες, με τον νεόδμητο στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, να έχει χάσει τον «έλεγχο των πραγμάτων» μετά το ατυχές πρώτο εξάμηνο με τον Γ. Βαρουφάκη στο υπουργείο Οικονομικών.
Τι έκανε τότε ο Αλ. Τσίπρας; Επεχείρησε «φυγή προς τα εμπρός» με νέες εκλογές. Κάτι φυσικά παράτολμο πολιτικά και τακτικά που όμως ακύρωνε τον «ασφυκτικό εναγκαλισμό» του συστήματος των «δομημένων συμφερόντων» εντός ή εκτός της χώρας. Τι έκαναν οι πολίτες; Υπερψήφισαν πέραν κάθε πρόβλεψης την επιλογή ΣΥΡΙΖΑ, που στη συνέχεια μέσα από την κυβερνητική σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ διατήρησε την πολιτική του αυτοτέλεια έναντι των σχεδιασμών εγχώριων συστημικών επιχειρηματικών δυνάμεων και ευρωπαϊκών δικτύων επιρροής που συνεργάζονταν κατά περίπτωση με τις πρώτες.
Η «δομή των πραγμάτων»
Σημειωτέον στο παρόν άρθρο δεν εξετάζουμε ή αξιολογούμε το κατά πόσον λειτούργησε αποτελεσματικά η συγκεκριμένη κυβέρνηση συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή όχι . Αλλά πως διαμορφώθηκε η «δομή των πραγμάτων». Πώς τέθηκε δηλαδή το δίλημμα ευρύτερη ψήφος για το 3οΜνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ με τις συστημικές δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) και στη συνέχεια « κυβέρνηση επιτροπείας» του ΣΥΡΙΖΑ από αυτές ή «αριστερή παρένθεση» με άδοξη πτώση της «πρώτης αριστερής διακυβέρνησης» ελάχιστους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας και ύστερα από «βατερλό» που οδήγησε σε 3ο Μνημόνιο.
Την λύση έδωσαν τότε οι πολίτες με ψήφο εμπιστοσύνης στην κοινοβουλευτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ και την διαφαινόμενη κυβερνητική σύμπραξή του με τους ΑΝΕΛ.
Η υποψηφιότητα Μητσοτάκη
Λίγους μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και στο πεδίο των εσωκομματικών διαδικασιών στην κεντροδεξιά πλέον η υποψηφιότητα-έκπληξη του Κυριακού Μητσοτάκη για την προεδρία του κόμματος , που οι παραδοσιακές δυνάμεις του χώρου αντιμετώπισαν στην αρχική φάση με απόλυτη υπεροψία και σχεδόν πολιτικό χλευασμό, κυριάρχησε έναντι όλων. Με την ψήφο των πολλών και όχι με την ευλογία «δομημένων συμφερόντων» της κεντροδεξιάς . Γιατί; Προφανώς επειδή ο κ. Μητσοτάκης έπεισε με το φιλελεύθερο πνεύμα επιθετικών νεοτερισμών που προέβαλε , αλλά και με την επιμονή που τον χαρακτηρίζει ως προς την ορθότητα των εθνικών πρωτοβουλιών που υπόσχεται ότι θα πάρει.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι εσωκομματικές διεργασίες στη Νέα Δημοκρατία ανέτρεπαν προβλέψεις και συστημικές επιλογές. Το ίδιο είχε συμβεί το 2009 όταν με θεαματικό τρόπο ο Α. Σαμαράς επικράτησε με ανοιχτές (για πρώτη φορά) εσωκομματικές διαδικασίες στη συστημική Ντόρα Μπακογιάννη ή κάποια χρόνια πριν στον άλλο πόλο τους παλαιού , εν ισχύ τότε, δικομματισμού ο Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ επικρατούσε στον εκλεκτό των «δομημένων συμφερόντων» εκπρόσωπο Ευ. Βενιζέλο.
Στις κάλπες της 7ης Ιουλίου
Επιστρέφοντας στο σήμερα και στο κατώφλι των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου. Το «διακύβευμα» δεν είναι ποιο κόμμα θα είναι πρώτο και ποιο δεύτερο. Αυτό έχει κριθεί ήδη. Οι επερχόμενες εκλογές δεν προβλέπεται να είναι αυτό που λέμε «ντέρμπυ». Το κρίσιμο είναι πόσο αυτοτέλεια θα έχει στην συγκρότηση της κυβέρνησης η πολιτική ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Πόση ισχύ θα έχει ο εκλεκτός των πολιτών , πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης εντός και εκτός Κοινοβουλίου να οργανώσει και να εφαρμόσει τον αναθεωρητικό πλάνο για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας , μετά το τέλος του κύκλου των Μνημονίων; Και τελικά θα αφήσουν οι πολίτες «ανοιχτά παράθυρα» στα δομημένα συμφέροντα-εγχώρια και διεθνή- να οργανώσουν ή και να «χειραγωγήσουν» την κυβερνητική συγκρότηση ή και να ελέγχουν εκ των έσω τις αποφάσεις της;
Η απάντηση δεν μπορεί ν είναι άλλη από την αυτοδυναμία. Οι πολίτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους καλούνται εκ των συμφερόντων τους –τα εθνικά , τα κοινωνικά, τα ιδιωτικά- να επιβάλουν με την ψήφο τους «καθαρή λύση» για την διακυβέρνηση τους. Αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και πλήρη αρμοδιότητα και θεσμική εμπιστοσύνη στον κ. Μητσοτάκη να ασκήσει πρωθυπουργία , αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διακυβέρνησης για μια πλήρη θητεία μέχρι τον καλοκαίρι του 2023.
Οι πολλοί αποφάσισαν το 2015 για το εύρος πραγματικών αρμοδιοτήτων της διοίκησης Αλ. Τσίπρα . Σήμερα το 2019 θα πρέπει να κάνουν το ίδιο και να δώσουν πλήρη αρμοδιότητα στην διοίκηση του Κ. Μητσοτάκη , η οποία μάλιστα δεν έχει να εφαρμόσει «κλειστό πυρήνα» Μνημονίων , αλλά να διατυπώσει και να προωθήσει στρατηγικές επιλογές για την ανασύνταξη της χώρας στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Η καταστροφική «εμπλοκή» στις εκλογές του 2000
Στο μυαλό όλων των Ελλήνων , θα πρέπει να μείνει ζωντανό ένα μήνυμα: Ποτέ άλλοτε εκλογική διαδικασία όπως εκείνη του 2000! Όταν τα «δομημένα συμφέροντα», στη βάση της «διστακτικής ψήφου» της πλειοψηφίας των πολιτών , επέβαλαν και επέτυχαν την δεύτερη κυβερνητική θητεία Σημίτη για ιδιωτικούς λόγους .
Ακολούθησε η κατάρρευση των χρηματοοικονομικών δεδομένων της χώρας. Το «πλιάτσικο» των υπερκοστολογημένων Ολυμπιακών έργων. Κάθε είδους διαπλοκή και οικονομική διαφθορά στις συναλλαγές και τις προμήθειες του κράτους . Η υιοθέτηση του ευρώ ως εθνικού νομίσματος με προδιαγραφές Γερμανικής αποικιοκρατίας. Ετέθη το πλαίσιο της στρατηγικής οικονομικής χρεοκοπίας που ακολούθησε . Επεβλήθησαν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι ξένες πρεσβείες (ειδικά του ευρωπαϊκού κύκλου) στη εγχώρια πολιτική διακυβέρνηση. Υπεγράφησαν διεθνείς συνθήκες που αναγνώριζαν τα ‘ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας επι ζωνών και εδαφών της εθνικής μας δικαιοδοσίας. Ποδηγετήθηκαν τα εθνικά και κοινωνικά συμφέροντα σε πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων με υπουργικές αποφάσεις και ψηφοφορίες στο Κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα για την Ελλάδα και τους Έλληνες που προέκυψε ήταν και παραμένει ολιστικά …ανάρμοστο .
